Appelpop 2010 – Zaterdag – Napret

Een goede voorbereiding is het halve werk. Dus ruim op tijd vertrek ik richting Tiel voor dag twee van Appelpop. Toch willen files en een pendelbus die opeens stopt bij het station in plaats van bij het festivalterrein er voor zorgen dat ik het begin van Jurk mis. In de verte hoor ik nog hun hit “Zou Zo Graag” uit de tent schallen, maar twee nummers later besef ik me dat ik eigenlijk helemaal niks mis. Met een uitgesponnen cover van Santana en nog een cover van De Dijk lijkt het dat Jurk meer een coverband is. Later hoor ik ook nog dat ze tijdens mijn afwezigheid Doe Maar hebben verkracht. Gemiste kans dus.

Mijn dag twee start dus eigenlijk met ReVamp. En tijdens dat optreden stel ik mijzelf de vraag ‘wat er anders is dan After Forever‘. Helemaal niks dus. Ja, andere bandleden maar het draait toch vooral om Floor en erg vernieuwend is het muzikaal niet. Ook hier wagen ze zich aan een cover, maar de metalversie van “Bad Romance” van Lady Gaga komt pijnlijk genoeg niet goed aan. De vleermuisjes op de eerste rij zal het echter allemaal worst zijn, die zingen alles woord voor woord mee. Maar mij kan het niet bekoren. Daarvoor ligt After Forever me nog te fris in het geheugen en ik merk dat ReVamp zelfs een mindere versie van het origineel is.

mij=Door: Danny. Foto's: Danny en Awarnach
De laatste keer dat ik Waylon zag vond ik hem nog te gelikt, maar deze keer op Appelpop merk ik dat ik wat minder kritisch moet zijn. Want Waylon zet gewoon een prima show neer en bij hem en zijn band spat het plezier er vanaf. En waar ik bij Jurk en ReVamp me vooral stoor aan de covers, vind ik hier de versies van “Higher Ground” en “Try A Little Tenderness” een aanvulling op de eigen nummers van Waylon. Daarnaast is er een glansrol weggelegd voor de saxofoniste waarvan haar instrument bijna net zo groot is als zij zelf.

Wie overigens heeft bedacht om Go Back To The Zoo en Moss tegenover elkaar te programmeren mag zichzelf nog eens goed achter de oren krabben. Want hierdoor moet ik dus een keuze maken die ik eigenlijk niet wil maken. Als compromis besluit ik dan maar eerst een deel Go Back to The Zoo te kijken en daarna naar Moss te gaan. Go Back To The Zoo gaat meteen knallend van start met hun hit “Hey DJ”. Zo, de lat is gelegd. Wat lekker energiek is dit zeg. Ik vind het bijna jammer dat ik na een paar nummers weg moet om Moss te zien. Maar ook daar val ik met mijn neus in de boter want als ik daar aankom wordt meteen “I Apologize” ingezet. Ook Moss maakt indruk, met name door de muziek. Van hun podiumpresentatie moeten ze het niet hebben, maar de wonderschone luisterliedjes maken dit ruimschoots goed.

Het contrast is dan ook groot als even later Dikke Dennis zijn kompanen van Peter Pan Speedrock met een grote brul aankondigt. En volgens mij heb ik het vorige optreden op Appelpop als een 'bak herrie' omschreven en ik kan na tien seconden constateren dat er nog niks is veranderd. Energiek, hard, maar nog steeds onverstaanbaar werken de Eindhovenaren hun set af en op het veld breekt zo�n beetje de hel los. Het optreden heeft overigens wel te maken met wat technische mankementen. Tot twee keer toe valt de PA uit en de monitoren op het podium lijken ook niet altijd te werken, gezien de gebaren van de bandleden.

Bl�f geeft met hun optreden alvast een voorproefje op hun nieuwe plaat. Want die beloofde rockplaat gaat er dan in 2011 eindelijk komen en op Appelpop bestaat hun set uit de grootste hits, waarvan opvallend veel up-tempo liedjes. Ook het nieuwe nummer “Wijd Open” sluit hierop aan en valt goed bij het publiek. Paskal vermeldt dat hem verteld is dat er op dat moment al 100.000 bezoekers op het terrein zijn en dat is wel te merken ook, want de tent puilt uit.

Het blijft verbazingwekkend hoeveel jonge meisjes er nog voor het podium staan bij Di-rect. Met hun nieuwe zanger Marcel zijn namelijk wel degelijk het niveau �meisjesband� ontgroeid.. Ook deze keer geven de heer een goed optreden weg en zijn het vooral de liedjes van hun laatste plaat die een sterke indruk achterlaten. Marcel stuitert over het podium en heeft zichtbaar plezier in zijn rol als frontman en zweept het publiek regelmatig op. Toch blijft het raar om Marcel de liedjes van Tim te horen zingen. Op het hoofdpodium staat K�s Choice garant voor een goede show. Backstage waren de verwachtingen in ieder geval hooggespannen want een groot deel zegt vooral voor K�s Choice te komen. Sarah en Gert worden daarom ook met luid applaus ontvangen als zij het podium betreden. Oude nummers als “Believe”, “Hide”, “Everything For Free” en hun grootste hit “Not An Addict” worden afgewisseld met nieuw werk van hun laatste album Echo Mountain. Het publiek staat zelfs ver buiten de tent te kijken naar een perfecte show.

Wat later zal Alphabeat deze editie van Appelpop afsluiten op het hoofdpodium. De Denen zijn goed voor aanstekelijke popliedjes, maar daar moet je dan wel van houden. Van zanger Anders SG kan je in ieder geval wel zeggen dat hij de energie van honderd paarden heeft want hij stuitert als een malloot over het podium, terwijl zangeres Stine Bramsen er als zijn tegenpool stilletjes, maar lieflijk als een porseleinen popje bijstaat. Natuurlijk komen “Fascination” en “Spell” voorbij maar het kan niet voorkomen dat het wat tegenvalt. Daarvoor heeft K�s Choice de lat te hoog gelegd, die hierbij voor mij maar meteen tot hoogtepunt van Appelpop 2010 mag worden uitgeroepen. Zij hebben me de logistieke problemen om het festival te bereiken grotendeels doen vergeten, waardoor ik met een positief gevoel weer naar huis kan. Nog een lichtpuntje: Ik heb het hele weekend geen Kane hoeven horen. Nu maar hopen dat die volgend jaar dan niet op Appelpop 2011 staan.