Het trio Autolux uit Los Angeles heeft het fikse aantal jaren tussen hun debuut Future Perfect en Transit Transit gebruikt om eens lekker op de vierkante millimeter te puzzelen. Dit is een album van echte geluidskunstenaars geworden. Of minder pretentieus gezegd, een album waarbij het vooral genieten is van mooi gevonden, of leuk in elkaar geknutselde geluidjes. Een mooi voorbeeld zit al meteen in de titeltrack en opener, waar een koor van trieste gepitchte stemmetjes over de ratelende beat en piano-akkoorden zweven. De band bestrijkt een groot gedeelte van het indie-spectrum, want naast dit soort elektronische nummers, die tot mijn favorieten behoren, zijn er ook liedjes als “Census”, met Sonic Youth-achtige akkoorden. Al wordt het dissonante gehalte ook daar als het ware opgeheven door de zachte, ijle stem van Eugene Goreshter en getingel op een xylofoon. “Census” loopt fraai over in “Highchair” en duistere groove, zoals The Xx ze ook speelt. Of “gewoon” een liedje voor Kid A, ook zo’n plaat waar indie-jongens met de computer aan de slag gingen ten slotte. En als de computers eens een dagje niet mee willen werken worden onze vrienden “drunk and sad” en krijg je piano-ballades als “Spots”. The Sophtware Slump van Grandaddy in een fris jasje. Heerlijk. Maar om terug te komen op de geluidjes, nog nog wat leuker zijn loops als die van “The Bouncing Wall”. Een onbestemd vocoder-geluidje en een kunststukje op zich, niet echt in woorden te vangen. Maar dat deze jongens uw aandacht verdienen is zeker.
mij=ATP / Konkurrent
2 reacties