Balthazar is de perfect mysterieuze indieband. Een vijftal studentikoze hipsters uit het toch al zo sympathieke België, dat vier jaar na hun eerste EP eindelijk een fraaie debuutplaat uit heeft. Ze zijn gespecialiseerd in rare gitaarliedjes met fraaie samenzang die n´t niet glad in het oor liggen, rare videoclips en eigenlijk best normale optredens. In België staan ze al het hele jaar hoog in de alternatieve Studio Brussel-hitlijst ‘De Afrekening’, ik had ze al eerder gezien bij een leuk optreden in Merleyn en ik mocht ze interviewen op Lowlands. Het finest moment van Balthazar, hun grootste optreden tot dusver.
En dat interview werd niet helemaal de openbaring waar ik op hoopte. Aan de band lag het niet en mijn voorbereiding was ook nog wel oké. Je leest van te voren wat andere interviews op teh interwebs en verzint wat interessante vragen die hopelijk nog niet aan de band gesteld zijn of die niet té knullig of standaard klinken (‘waarom heet jullie band zo’?). Een backstage-perskaart kreeg ik niet, wel een neon-oranje travelpas (stel je die voor als een ronde sticker die je op je shirt moet plakken) waarmee ik enkel toegang kreeg tot de perstent, naast de Grolsch, althans voor het enkele half uurtje dat was afgesproken. Half-illegale MP3-recorder in de aanslag, papiertje met vragen haastig in de broek gefrommeld, extra batterijen voor een noodgeval in de achterzak. Terwijl All Time Low in de Grolsch aan zijn optreden begint, mag ik plaatsnemen naast Maarten en Jinte, en zet ik de recorder aan.
mij=Interview: Stonehead. Foto's: Tom
Jullie hebben in Nederland al best wat cluboptredens gedaan. Hoe bevalt het toeren?
Maarten: 'Touren bevalt heel goed! We waren hier om zeven uur vanochtend al. Niks was nog open, maar we zijn fan van het festival. We zijn er nog nooit geweest, uiteraard. Veel coole podia, veel vette band. Wel veel wandelen.
Hebben jullie bepaalde favorieten die jullie zelf willen zien?
Maarten: 'Ja, straks Broken Bells. Maar ja, we kunnen niet zoveel zien want we moeten interviews doen.'
Hoeveel dan?
Jinte: 'Achttien.'
Maarten: 'En Blink 182, natuurlijk. De drummer gaat ronddraaien tijdens zijn drumsolo. Dat is the max, man. The max.'
Staan er nog speciale trucs voor jullie eigen optreden in de planning?
Maarten: 'We hebben nog geen held om onze drum te laten draaien. Dat komt nog.'
Jinte: En we sparen voor een borstvergroting voor Patricia.
Gaan jullie nog naar het buitenland?
Jinte: 'We zijn nu bezig in Duitsland. Dat gaat gestaag. Maar onze plaat is ook pas net uit hier, nu proberen we eerst Frankrijk en Duitsland. We zien wel. Officieel bestaan we pas een jaar. Er was in 2006 een EP met een oplage van 700 stuks, ja. Maar die hebben we verbrand.'
Als ik andere interviews met jullie zo lees gaat het overal heel veel over de productie van het album, het is natuurlijk ook jullie opleiding. Hoe kijk je daar op terug nu je aan het toeren bent?
Jinte: 'Dat zijn twee verschillende werelden.'
Maarten: 'Eigenlijk horen we meer over de plaat dan over live. De plaat is niet zo goed vergeleken met live. We zijn al volop bezig aan de volgende, trouwens. We zijn aan het zien of we nog met een producer gaan werken of niet.'
En dan slaat het ongeluk toe. Terwijl Maarten een heel verhaal over het produceren van een album afsteekt, meldt de mp3-recorder droog 'Disk full'. O ja… Ik had 'm ramvol gedouwd met nieuwe muziek. Dan blijft er weinig lege ruimte over. Maar ik kan nu ook niets omslachtig gaan verwijderen, want ik zit midden in een interview. Lekkere timing hoor. Paniek! Ik krijg een rood hoofd, haal mijn pen erbij en begin haastig notities neer te krabbelen, terwijl Maarten en Jinte met zichtbaar toenemend plezier steeds sneller ongenuanceerdere en minder serieuze uitspraken beginnen te doen. Doordringen tot een kern kan ik nu wel vergeten. Er belanden nog slechts flarden op papier. Ik heb geen idee meer wie wat gezegd heeft, en nergens op het terrein is een openbare internet-pc aanwezig om het verhaal direct aan het web toe te vertrouwen. Enfin. Dan maar zo.
'Ik had Bob Dylan wel als producer willen hebben. Of Leonard Cohen. Of Lou Reed. Of alledrie tegelijk. Iemand met andere ideeën, het moet anders klinken.'
'Muziek moet je niet geheimzinnig maken. We spelen alleen wat er &ecaute;cht toe doet, al het overbodige laten we weg. Onze songs schrijven we met een ganzenveer. Zo'n hele fijne.'
'Onze violiste krijgt in een liedje nooit de nadruk. Dat zou op een gimmick lijken, dat doen al zoveel bands. Wij deden het ook op die verbrande EP, maar daar spelen we nog maar weinig van. We doen het alleen nog als het tof is.'
'Nee, we schrijven bewust geen singles. We zetten liever een hele wereld neer, een atmosfeer, de plaat is het verhaal.'
'Vroeger deden we veel wildere dingen. Vuurbommen smijten enzo, maar dat mogen we niet meer van de security. En we weten ook nog niet waar we gaan slapen vannacht. We hebben wel een eigen tent bij ons, ja. Zijn er nog wilde feestjes op de crewcamping?'
'Local Natives gaan we zeker bekijken. We speelden met ze samen in Amsterdam voor 3FM. En we gaan ook naar Beach House, LCD Soundsystem en andere subheadliners. De headliners zelf zijn toch allemaal van die afgezakte ninetiesbands. Blink 182, Snow Patrol, Massive Attack, Placebo… Allemaal over hun hoogtepunt heen. O ja, en The Specials.'
'Later dit weekend staan we op Pukkelpop, ja. Vergeleken daarmee ziet het er hier duur uit. Maar het is daar wel een zootje ongeregeld. Al wil ik de twee festivals nog niet direct vergelijken. Elk festival is een rommeltje.'
'Nee, backstage zijn er niet veel bands met een ego. Iedereen loopt door elkaar, maar niemand valt elkaar lastig. Al zaten we op Rock Werchter wel allemaal tegelijk naar Nederland-Brazilië te kijken.'
'We voelen ons nog een groentje. Een soort Vampire Weekend.'
'Na het optreden dadelijk kunnen we weinig anders dan ons te pletter zuipen. Normaal zitten we toch maar vijf dagen in de week thuis. Wat we daar doen? Veel nieuwe muziek checken. Afwisseling is heel tof. Lekker geïsoleerd en romantisch.'
'We maken muziek altijd voor onszelf. Het hele concept is voor jezelf. Al is er uiteindelijk dan wel altijd een publiek bij. Maar het mag niet te makkelijk.'
'Het is niet erg dat muziekfotografen altijd onze violiste fotograferen. Maar er moeten meer vrouwelijke fotografen in het wereldje!'
'Om remixen van onze nummers moeten we altijd zelf vragen. Clips bedenken en maken we in samenspraak zelf, al huren we wat professionals in omdat we van het maken van clips nog te weinig weten. Qua productie blijven we ons richten op de liedjes. We wonen op een grote abdij bovenop een berg, met allemaal ganzenveren.'
'Op 6 oktober spelen we in de Melkweg. Zorg jij even dat je lezers weten dat dat helemaal uitverkocht moet raken? We nemen heel veel vuurwerk mee! En er moet een begin komen aan onze Hollywood-acteercarrière!'