Het overvalt me elk jaar waar. De nacht ligt vanuit het niets dichter bij de dag. ‘s Morgens op de fiets moet eigenlijk mijn lamp weer aan. Het schemert. ‘s Avonds moet ik hollen om niet in het donker thuis te komen. Het zijn niet mijn beste maanden. Altijd handig om dan een elektrische maan bij je te hebben om de boel te verlichten zou je zeggen. Wat dit Duits/Oostenrijkse gezelschap echter laat horen op Lunatics geeft maar spaarzaam licht. Het trekt je wel even helemaal los uit je omgeving en zuigt je richting het zwarte gat. Inderdaad, Electric Moon maakt melkweg-verslindende spacerock. Aan de hand van de alom pedalerende wah-wah van Sula Bassana trek je in vijf kwartier (en slechts vijf songs) de hele sterrenhemel langs. Het gaat te ver om Bassana de hedendaagse koning van de wah-wah te noemen, hij weet als geen ander hoe je dit hulpmiddel vrijwel permanent in kunt zetten zonder het als luisteraar je de strot uit gaat hangen. Het kortste nummer op Lunatics is een cover van Eric Burdons “Hotel Hell”. Dan snap je wel waarom de rest van de songs bijna geheel instrumentaal is, want de combinatie van zang van bassiste Komet Lulu en Sula gaat prima samen, maar accentloos is-ie niet. Toch is het wel een prettig intermezzo, zo tussen alle gierende afterburners door. De wah-wah dobbert wat rustiger in het luchtledige en de orgels zijn warm 70’s. Tekstueel past het ook nog eens prima in de ruimtereis waar je je in bevindt. Je bent daarna ook helemaal klaar voor het drieëntwintig minuten klokkende “Moon Love” dat een kolkende bui als een dolle hallucinerende prikkels uitzendt terwijl je gehypnotiseerd wordt door de prevelzang van Lulu. Voor je het weet is het weer licht.
mij=Nasoni / Clearspot