Dansmuziek uit Nieuw Zeeland. Verder dan Recloose (maar Matt Chicoine is eigenlijk een Amerikaan) en Fat Freddy’s Drop kwam ik ook niet. Het trio Electric Wire Hustle heeft elementen van eerder genoemde acts: de drummer van Recloose’s liveband is EWH-lid, en zanger MaraTK is minstens zo zoetgevooisd als FFD’s Joe Dukie. Zeker als de ritmes richting Kingston lonken, is de vergelijking met Dikke Freddy makkelijk gemaakt. EWH is echte meer hiphop dan reggae, de basdrum hamert werkelijk tegen je oorschelpen. Dat geweld, de verleidelijk zang en een felle anti-atoom-aanklacht als ‘Burn’ bewijzen dat EWH wel een sfeertje kan bouwen, maar er is meer nodig voor goeie liedjes.
Die hebben de landgenoten van Fat Freddy’s Drop wel, ze nemen er zelfs behoorlijk de tijd voor. Geen enkel nummer op hun tweede live-plaat klokt onder de tien minuten, dus daar mag je als luisteraar best even bij gaan liggen. In vergelijking met de studioversies duren de live-uitvoeringen twee keer zo lang. Helaas zijn ze niet dubbel zo goed. Zestien minuten meegrooven op het doordenderende Shiverman (het meest house-y nummer hier) is geen straf, als je erbij was in het Londense Roundhouse tenminste. Thuis op de bank weet je het halverwege wel. Of had ik die joint toch helemaal moeten oproken?
mij=BBE / PIAS & Kartel
2 reacties