Ooit (het ergens eind 1987 geweest zijn) kon je bij Twix vinyl singletjes uit de top-40 krijgen als je een stapel wikkels inruilde. De notoire verzameljunk in mij kon dat natuurlijk niet weerstaan en dus kocht ik van een lading Twix en ruilde de wikkels in voor wat ik toen de leukste singles uit de top-40 vond. Een daarvan van Foreigner‘s “Say You Will”. Ik had al sinds de eerste keer dat ik “I Wanna Know What Love It” een zwak voor deze Brits-Amerikaanse AOR-groep. Inderdaad, ik was al vroeg voor het leven verpest. Dat interesseerde me verder weinig. Ik leende de LP’s van Foreigner bij ‘Bennie Bieb’ en draaide de tapes die ik er van maakte heel veel. Van het omzetten van deze cassettebandjes in cd’s kwam het nooit. Het was dan ook wel even geleden dat ik Foreigner’s titelloze debuut-cd gehoord had. Maar vanaf de regels van van “Feels Like The First Time” kan ik de cd bijna woord voor woord zingen. Stiekem vind ik de sound van toen nog steeds gaaf. Ik vind het wel jammer dat ik thuis geen SACD-speler heb. Daarop moet deze door Mobile Fidelity Sound Lab geremasterde 2010-editie helemaal gaaf klinken. Voor mijn gevoel klinkt de cd nu in mijn cd-speler en iPod namelijk ook al beter. Daarin is deze versie namelijk gelukkig gewoon in af te spelen. Ik vind het wel verstandig dat deze debuut-cd verder ontdaan is van alle bonustracks en ze zich gefocust hebben op het zo goed mogelijk over te zetten van de analoge tapes naar cd. Daarbij hebben ze eventuele artefacten in de tapes gewoon laten zitten. Al moet ik bekennen dat ik die eigenlijk niet hoor. Ik hoor wel dat er tussen de tien songs nog altijd geen zwakke broeder zit.
mij=Mofi / Bertus