Interpol – Interpol

Ondanks dat ze klinken alsof ze dagelijks uren in het hellevuur doorbrengen, word ik altijd erg blij van Interpol! En de monotone zang van Paul Banks lijkt gelukkig inspiratie voor interessante bands zoals de Editors, Customs, White Lies en meer. Dat terzijde verder, Interpol blijft ��n van mijn mijn favoriete bands ooit, en met dit self-titled album maken ze me weer blij. Niet dat er nu zoveel vernieuwends gedaan wordt, want ze kuieren rustig door op dezelfde voet. Het donkere geluid, de galmende gitaar, de diepe drum, alles is zoals het was. Al merk ik toch wel enige vernieuwing in die drums, bijvoorbeeld in “Safe Without” en “Try It On”. Minder duister, meer strak en gelikt, in “Success” zelfs richting drum ‘n bass, erg lekker. Datzelfde “Success” is niet het overdonderende openingsnummer zoals “Pioneer To The Falls” was op Our Love To Admire, maar dat maakt de band weer goed met het zweverige “Memory Serves” en climaxnummer “Lights”. Het album kwam bij mij in eerste instantie wat vlak over, met minder diepgang dan ik gewend ben van de goedgeklede heren. Wat niet wil zeggen dat er meer hitgevoelige nummers op staan in vergelijking met Our Love To Admire. In tegendeel zelfs, het lijkt erop dat de commerciële drang van de platenmaatschappij getemperd is en Interpol weer teruggrijpt naar hun debuut-tijd. En met succes, want naarmate ik vaker luisterde, bekroop het hellevuur me weer. Het gevoel dat me juist zo intrigeert. Het gevoel dat mij bleef vasthouden totdat afsluiter “The Undoing” me ergens diep in het midden van grote modderpoel achterliet, snakkend naar lucht en vaste grond onder de voeten.

mij=Cooperative Music / V2