Into The Great Wide Open 2010 – Napret Zaterdag

Zaterdagochtend wordt de laatste bingokaart in het Bolder-restaurant uitgedeeld. Hoewel ik altijd wel te porren ben voor een potje popbingo en ik bijna mijn rijtje vol heb, ben ik te benieuwd naar het optreden van Nevada Drive om te blijven. Dan maar niet die felbegeerde fles Beerenburg gewonnen. Bij het horen van de zeer fraaie, warme stem van zangeres Christien Oele heb ik al snel geen spijt van mijn keuze. Ik herinner me ineens waarom ik Tanita Tikaram ten tijde van haar debuut zo goed vond. Ondanks haar fikse verkoudheid en de korte voorbereidingstijd van de twee in allerijl opgetrommelde begeleiders – de band is op vakantie – weet ze een erg fijn optreden weg te geven, waarbij het vooral mooi is om te zien hoe ze zelf opgaat in haar muziek. Het kleine eiland-liedje dat ze als primeur in haar uppie speelt – “zelfs mijn liefje heeft het nog niet gehoord, dus nu zijn jullie zeg maar allemaal mijn liefje” – ontroert in al haar eenvoud. Jammer van het vroege tijdstip. Dit had meer publiek verdiend.

mij=Door: André. Foto's: Tom & Jorg
Deze ochtend wordt voorzien van een gouden randje als de lijn van aangename optredens blijkt te worden voortgezet op het bospodium Naar Buiten. Had ik al gezegd dat het een toplocatie is? De eerste traktatie: daar zijn de drie Scandinavische meisjes in schattige maar o zo suffe jurkjes van My Bubba & Mi. Feeërieke meerstemmige folk tussen de bomen aan het ven, dat kan gewoon niet misgaan. En dat doet de – hooguit wat eenvormige – set dan ook niet. Zelfs niet als de lieve ijle stemmetjes zich wagen aan een wel heel aparte coverkeuze: “Fuck The Pain Away” van Peaches. En nog steeds niet als ze zingen dat ze “going to hang you from that tree”. De meegebrachte cd's gaan na het welverdiende luide applaus net zo snel van de hand als de warme broodjes bij de supermarkt van camping Stortemelk. Op het moment dat ik aan de beurt ben, zijn ze net op. Er liggen er gelukkig nog wel een aantal bij de Plato-stand op het sportveld, wordt mij verteld. Want ja, ze hebben nog wel twee vinylplaatjes, maar die zie ik in gedachte al tot gruzelementen worden gegooid door de hardhandige bagagevervoerders van Wietze de Boer. Caitlin Rose zal flink hebben gebaald bij het zien van die goed lopende cd-verkoop. Ze heeft er namelijk zelf geen meegenomen. “We didn't bring any because we're American and we're jerks.” Ze heeft al snel de lachers en zo ook het publiek op haar hand. Hilarisch is het moment waarop ze uitlegt dat een shotgun wedding een trouwerij vanwege een ongeplande baby is en er een dame met een tweezits kinderwagen instemmend knikkend voor haar neus voorbij ploetert. Maar ze maakt vooral indruk met haar stem in de pakkende liedjes met hier en daar een goed geplaatste country-snik. Als ze tot verbazing van haar zelf en haar twee bandleden het publiek moeiteloos aan het meezingen krijgt, trek ik mijn conclusie: hoogtepuntje.

We lopen naar de dorpskern, waar we rustig de tijd nemen om wat te eten en met wat vrienden die vanmiddag pas zijn aangekomen wat te gaan drinken. Pas in de avond keren we terug richting het sportveld om getuige te zijn van het normaliter altijd sterke Moss dat de onderlinge chemie halverwege de set tijdens een langdurige jam kwijtspeelt. Gelukkig weten Marien Dorleijn en de zijnen zich te herpakken naar het einde van hun set. Goed optreden, maar we zijn gewoon beter van ze gewend.
Gedurende de dag hoorden we regelmatig dat mensen van plan zijn om naar Dorléac, het project van Spinvis en ex-Hooverphonic Geike Arnaert, te gaan kijken. Rekening houdend met de beperkte ruimte bij het Naar Buiten-podium, besluiten we om op tijd de route langs het met theelichtjes verlichte bospad te kiezen. Daar aangekomen, pakken we nog even het staartje van de rommelig aandoende lo-fi-chillwave van Palmbomen mee. Ondanks de dansende menigte voor het podium, krijg het idee dat ik hieraan niet veel gemist heb. Daarna stroomt het langzaam maar zeker vol. En met vol bedoel ik dan ook echt hutjemutje vol. Later hoorde ik dat er zelfs politie aan te pas is gekomen om het niet uit de hand te laten lopen en laatkomers terug te sturen. Is de enorme toeloop terecht? Niet helemaal. Er wordt sterk geopend met een wel heel erg op Hooverphonic lijkend nummer. Geike’s intense zang is onveranderd prachtig en de stemmige muziek is in deze setting perfect op haar plaats. Maar daarna kakt het langzaam maar zeker in. Er wordt af en toe slordig gespeeld en de aandacht van de toehoorders verslapt merkbaar. Opvallend overigens dat het tot stilte sissende publiek in feite irritanter is dan het gebabbel zelf dat die reacties uitlokt. Aan het eind wordt het allemaal wat meer tegendraads en daardoor ook spannender. Dan breit het “boeddhistisch genootschap” Dorléac (zoals Spiv het zelf noemt) er een half uur voor de geplande tijd een eind aan met een Sigur Ros-achtige uitsmijter. Wat rest is het gevoel dat de uniekheid van de locatie en exclusiviteit van dit optreden – Dorléac doet maar een paar shows – zwaarder wegen dan wat er daadwerkelijk geboden wordt.

De grote drommen verlaten het bos richting het sportveld om daar de laatste dans van de dag te doen bij de gemakkelijk verteerbare discopop van Erlend Oye en zijn mannen. Ik zag The Whitest Boy Alive dit kunstje al een aantal malen eerder uithalen en ook ditmaal weet de ontwapenende übernerd met verbazingwekkend gemak het publiek voor zich te winnen. Dat is dan ook precies het gevoel wat me bekruipt: ik sta hier naar een kunstje te kijken dat ik al ken. De steeds uitzinniger dansende menigte trekt daar zich blijkbaar niks van aan. Gelijk hebben ze. Het is weer goed toeven hier op Vlieland. Mijn lief en ik maken een fles wijn soldaat en sluiten onze ogen. Morgen de laatste dag. De tijd vliegt weer eens sneller dan gewenst.