Het spelletje dat Katy Perry speelt fascineert me. Ze lijkt als geen andere popmuzikant een poging te doen te balanceren tussen kunst en kitsch. Pesterig flinterdunne liedjes combineren met melodielijnen die domweg je kop niet uit te branden zijn. Zij weet hoe het spel gespeeld wordt en doet dat on- en offline op geraffineerde wijze. Toch gaat ze daarbij soms wat te ver. Op haar nieuwe album Teenage Dream gaat ze af en toe over het randje en dan dendert ze heel hard het grote niets in. Een niemendalletje als “The One That Got Away” is hiervan een goed voorbeeld. Een liedje waarin elke goede hook of melodielijn ontbreekt en dat zo weinig om het lijf heeft, dat het afstoot. Daar staat gelukkig meer dan genoeg tegenover. De titeltrack waggelt juist weer heerlijk op de juiste manier over de draad. In een zoetsappige ballade als “Not Like The Movies” laat ze net als op haar MTV-Unplugged-cd horen in een meer akoestische setting prima uit de voeten te kunnen. Ook een song als het curieuze “Peacock”, dat mij het gevoel geeft een pikante tekenfilm te bekijken, is zeker vermakelijk. Perry speelt geraffineerd (veel meer speels dan geroutineerd!) haar troefkaarten die het hele spectrum bestrijken van cheezy elektronica tot luchtige rock. Songs als “Circle The Drain”, “E.T.” en “Hummingbird Heartbeat” laten nogmaals goed horen dat deze tante zat in haar mars heeft als het gaat om het schrijven van lichtvoetige popsongs met een knipoog. Katy Perry zal ook helemaal niet van plan zijn geweest om de popwereld op de kop te zetten met een baanbrekende plaat. Ze wil de mensen vermaken en daar slaagt ze op Teenage Dream met speels gemak in.
mij=Capitol / EMI