Ik en Linkin Park hebben een geschiedenis. Ooit, in de tijd van Hybrid Theory, Meteora en (in iets mindere mate) Reanimation, waren we geliefden. Destijds luisterde ik, nog een middelbare scholier, vaker naar Linkin Park dan naar mijn eigen moeder. Aan die tijd kwam een eind met Minutes to Midnight, de uiterst slappe softrock-plaat die Linkin Park in 2007 in een vlaag van absurde verstandsverbijstering moet hebben geproduceerd. Kan Linkin Park met zijn nieuwe langspeler A Thousand Suns weer leven in onze relatie blazen? Het begint weinig veelbelovend. Met zijn nieuwe cd wil Linkin Park een surrealistische ervaring teweegbrengen, maar ik zou het eerder gewoon ‘vaag’ noemen. In de eerste twee nummers, “The Requiem” en “The Radiance”, klinkt Linkin Park als een soort gospelband in een ernstige identiteitscrisis. Met het poppy “Burning In the Skies” wordt het er niet beter op – waar zijn de gitaren? Waar is de energie? Waar is Linkin Park? Op “Robot Boy”, “Iridescent” en “Waiting For The End” klinkt frontman Chester Bennington als een zanger van het zoveelste boybandje. In “Blackout” zit nog wel wat pit en trekt Bennington zijn strot open, maar geloofwaardig is het dan al lang niet meer. De eerste single van het album, “The Catalyst”, is goed te luisteren en afsluiter “The Messenger” is niet eens zo’n slechte ballad, maar dat is bij lange na niet genoeg om de kwaliteit van de cd omhoog te krikken. Het spijt me, Linkin Park, maar ik hou het bij de herinneringen. Het ga je goed.
mij=Warner
Ik vind hem eigenlijk wel verfrissend. Zeker een opvallende stijlbreuk, maar na een paar keer luisteren begint hij wel te beklijven. Vergelijken met oud materiaal is eigenlijk geen doen, het is een totaal andere insteek.
Sterker nog, hoe meer ik hem beluister, des te meer raak ik er van overtuigt dat dit eigenlijk een geweldig album is. Waar ze vroeger voornamelijk hun energie uitten dmv harde muren van gitaar wordt de boel nu veel intelligenter gekanaliseerd. Een continue onderhuidse spanning die enkel op erg goed uitgekozen momenten tot uitbarsting komt. Dit in tegenstelling tot voorgaande albums, waar toch steeds weer hetzelfde liedje werd gezongen (rapcoupletje – meezingrefreintje – rapcoupletje – meezingrefreintje – bruggetje – meezingrefreintje – meezingrefreintje).
Nee, dit is wat mij betreft echt ontwikkeling en volwassen worden.
Ben het er roerend mee eens. De band Linkin Park die mij op mijn 14e naar rock/metal leit luisteren is overleden. MTM vond ik nog wel gaan. Maar dit was geen LP meer. Dit album slaat werkelijk alles. Heb het echt geprobeerd. 4-5 luister beurten. Echt serieus. Bagger, Bagger, Bagger. Chester! Stap uit deze band. Gooi wat meer pit en meer hardere zang in Dead by Sunrise en gaat dan verder. Verlaat een zinkend schip voor dat het de bodem aanraakt!
Onwaarschijnlijk: Pendulum doet “The Catalyst”… http://www.youtube.com/watch?v=BC8Cb9fsMwY
Inderdaad, LP is afgegleden van nu metal band naar totale bagger…. Dood zonde 🙁
lp is op de gok een zijweg ingeslagen zij lopen veder en ontmoet en nieuwe mensen maar voor de meeste oude fans looptde weg dood, die mensen waaronder ik moeten trerug lopen en een andere weg vinden
Het enige waar deze plaat zich voor leent, zijn remixen.
http://truetosound.net/music/6727-linkin-park-waiting-for-the-end-the-glitch-mob-remix/
ik vind waiting for the end nog wel een prima nummer maar de rest is nog te slecht om in brand te steken echt verschrikkelijk
jullie zijn wel ontzetten negatief,
f*** of Linkin Park gaat met zijn tijd mee
Ook al is het niet meer wat het geweest was.
Wij blijven achter LP staan.
Ook IK vind het wel jammer dat die muren van harde gitaar er niet meer zijn, en de Screams van Bennington, dat is wel jammer