Het Australische Pivot gaat gebukt onder een aanklacht van een Amerikaans rockbandje dat zichzelf ook Pivot noemt en heeft zijn naam dus maar in PVT veranderd. Maakt niet uit; PVT gaat verder in zijn zoektocht naar blieps en beats. De band lijkt nu te zijn aangekomen bij de jaren ’70 en ’80. Hoe dan? Door eens heel goed het werk van Brian Eno voor Nico en Zvuki Mu te analyseren, en de producties in de Duitse Hansa-studio’s van Tangerine Dream en David Bowie te beluisteren. Het moderne Aphex Twin– en u-Ziq-jasje blijft keurig zitten maar wordt wel wat ruimer, en Fong Leng-erig. PVT is zich gaan verdiepen in huilende synthesizers en de randjes van harmonieleer. Het heeft een cd opgeleverd die de grenzen van het onbetamelijke tart zoals Radiohead dat ook al eens probeerde. Het Warp-label zal er blij mee zijn, want Church With No Magic is een muzikaal epistel over de pioniers van de elektronica dat grofweg begon toen Stravinsky in opdracht van Philips Le Corbusiers La Poème Electronique op muziek zette. Church With No Magic is geen danceplaat, geen floorfiller maar een luisterrijk document waar getrainde oren voor nodig zijn. Alsof de jaren tachtig nog niet genoeg muzikale schade hebben veroorzaakt.
mij=Warp / V2