Van distributeur Clearspot ben ik wat anders gewend dan wat me bij Shizoey wordt voorgeschoteld. Doorgaans is Clearspotmateriaal op zijn minst retro, niet de crossoverklanken die ik in de eerste nummers krijg voorgeschoteld. Je ziet deze drie Oostenrijkers bij wijze van spreken op z’n Mike Muirs over het podium springen. Even later wordt er flink gas teruggenomen en heb je het idee naar een rauw Britpopbandje te luisteren. Op andere momenten gaat het weer richting stoner. U begrijpt het al: dit is iets teveel een allegaartje om te beklijven. Als je bovendien nog een paar keer kreupel Engels langs hoort komen en de productie niet veel om het lijf blijkt te hebben, is het resultaat een album met een paar uitschieters, maar te weinig om echt te bekoren.
De leden van Fallingice noemen zich Bem, Vice en Fab. Wat enorm 1980! De muziek is echter allesbehalve 1980. Dit Italiaanse trio legt zich toe op een soort Nirvana-schreeuwrock met wat emo-elementen. Zanger/gitarist/songschrijver Vice is als zanger het meest overtuigend wanneer hij zijn schreeuwstem opzet, maar op die momenten gaat het ook in de begeleiding in Nirvanamodus. Dat kan heel aangenaam zijn, maar niet als het in veel gevallen uitpakt als een soort Nirvana op valium. De drums hebben nergens de stuwende kracht die ze bij Dave Grohl hadden, de songs zijn aardig maar hebben niet de bedrieglijke eenvoud van Nevermind of de intensiteit van In Utero. Wat rest is een indiebandje dat aardige songs heeft, die aardig uitvoert en daarmee nul indruk maakt. Helaas.
mij=World In Sound / Clearspot & UK Division / Import