De bands die in de hoek van de symfonische rock zitten en de potentie hebben om door te breken naar een groot publiek, ik komt ze zelden tegen. En dan verwacht ik ze al helemaal niet te vinden op een gespecialiseerd label als ProgRock records. Met The Intersphere zou het wel eens anders kunnen lopen en voor het eerste echt goed raak kunnen zijn voor dit sympathieke label. Want deze Duitsers leveren wat mij betreft met Interspheres><Atmospheres een bijna-voltreffer af. Dit komt door de ideale mix van stijlen die ze hierop kiezen. The Mars Volta met minder tropenkolder in de kop, Muse zonder overdosis bombast, Dredg met de voetjes op de vloer en Porcupine Tree zonder de blote voeten van Steven Wilson. Voeg daarbij een zanger die zingt met hetzelfde gemak als Ray Wilson en je komt uit bij The Intersphere. Het enige probleempje dat ik nog zie zit ‘em overigens wel in de zang. Af en toe klinkt het wellicht een beetje te gemakkelijk hoe Christoph Hessler zijn zanglijnen kiest. Dat had net iets scherper en gewaagder gekund, zoals hij in “Early Bird” laat horen wel degelijk in huis te hebben. Dan ben ik al wel aan het mierenneuken overigens, want hij heeft absoluut wel een goede stem. Interspheres><Atmospheres is een uitgebalanceerd album dat schommelt op de woelige baren van de prog, alternative en prog rock. Met producer Fabio Trentini (o.a. Guano Apes) achter de knoppen hadden ze bovendien de beschikking over iemand die hun progrock ruimte geeft om te ademen. Daardoor hapt een listige song als “Snapshot” in eerste instantie ook nog steeds weg als een luchtig chocoladetoetje, maar blijkt het toch behoorlijk te vullen. Voordat je daar erg in hebt, ben je al verkocht.
mij=ProgRock / Bertus