The Spilt Milk & Brenda – The Spilt Milk & Brenda

Qua attitude past dit vriendenclubje, geleid door Marc van der Holst, striptekenaar en drummer van de Hospital Bombers, prima bij de Amerikanen van de Ganglians. Zouden ze ook van kamperen houden? Bivakkeren in schimmige huiskamers gaat dit laconiek zootje in elk geval goed af, op het hoesje lurkt zangeres Brenda Bosma aan een flesje bier en ze klinkt de hele plaat alsof ze er al meer dan één op heeft. Lang leve de lol en met liefhebbers van The Velvet Underground krijg je dan een soort hakketak tjoeke-tjoek blues. Een beetje zoals Jandek het op Blue Corpse en You Walk Alone maakte, albums uit zijn meest toegankelijke periode. Take it away boys! Het heeft iets ironisch dat op een achteloos album dat in één enkele dag is opgenomen en waar geen moment over lijkt nagedacht, de teksten wel diep gaan. Niet voor niets, want stiekem is dit een soort Dode Dichters Almanak, waarin gedichten zijn verwerkt van de literaire kanonnen Robert Frost, Wallace Stevens en William Carlos Williams. En dan krijg je liedjes met openingsregels als ‘What word have you, interpreters of men’. Overbodig te zeggen dat dit alles met zoveel Dylaneske (neen, Reedeske) sneer wordt gezongen, dat ik het merendeel van de tijd iets totaal anders verstond. Zo werd ‘I shan’t be gone long’, in mijn hoofd ‘Show me your love’. Muzikaal gezien dendert het lekker door en klinkt vooral de basgitaar fantastisch. Net als Allo Darlin’ laatst, is het slotnummer een soort ‘Walk on the Wild Side’ op zijn Zweeds. Nergens klinkt Brenda liever als daar. Als een klein meisje dat verwonderend en bewonderend naar haar knappe moeder staart.

mij=Subroutine / Subbacultcha!