Ik ben iemand die meer houdt van nylon snaren op een akoestische gitaar, dan stalen. Stalen snaren klinken vaak zo schel en hard dat ze me pijn doen aan de oren. Helemaal als ze bespeeld worden door muzikanten die normaal veel hardere muziek maken, dan wil dat nog wel eens verkeerd gaan. Beste voorbeeld hiervan is wat Nick Oliveri (Queens of the Stone Age, Mondo Generator) solo doet. Ik had er dan ook best een een hard hoofd in of Robert Scott “Wino” Weinrich nu hij een akoestische plaat uitbrengt, dat beter zou doen. Zijn band St Vitus is natuurlijk ook niet bepaald van de lieve, zacht getokkelde liedjes. Gelukkig kom je er al snel achter dat Wino geen poging doet de doom van zijn band te vertalen naar een soortgelijke sound op de akoestische gitaar. Hij trekt af en toe wel flink van leer bij het bespelen van de stalen snaren, maar dat zijn de momenten dat het ook daadwerkelijk past. Bijvoorbeeld in de bluesy draai die hij geeft aan een cover van Motörhead’s “Iron Horse/Born To Lose”. Ik moest aan Tenacious D. denken, maar dan wel het superieure broertje. Wino stopt bovendien voldoende variatie in zijn songs om Adrift boeiend te houden. Zo komen in “O.B.E.” bijna uit het niets uit zijn gitaar getrokken soundscapes om de hoek kijken. Heel apart. Liever hoor ik gewoon de man en zijn gitaar. Vito’s donkere stem leent zich namelijk prima voor een bluesy song als “I Don’t Care”. Hierin wordt de gierende solo uit een elektrische gitaar getrokken in plaats van een akoestische. Dat is best een verstandige keuze. Het meest bijzonder vind ik dat ik hem in het fraaie instrumentale “Suzannes Song” zelfs hoor ademen. Dat hoor je niet vaak. De manier waarop hij ademt ‘verraadt’ de opperste geconcentreerdheid van zijn spel en geeft me een heel close gevoel. Adrift ademt sowieso nabijheid uit. Da’s wel wat anders dan de doom van St. Vitus.
mij=Exile on Mainstream / Suburban