Mijn eerste opwelling was om maar geen stukje te schrijven over Write About Love. File Under kan het beter bij de eerder gepubliceerde tekening laten, want de hoes is verreweg het mooiste aan deze plaat. Van wie zou bijvoorbeeld het onzalige idee gekomen zijn om Norah Jones als gastzangeres uit te nodigen voor het nieuwe album van Belle & Sebastian? Als de bijdrage van Norah Jones nou maar het enige dieptepunt op Write About Love zou zijn, dan hadden we een aardige Belle & Sebastian-plaat in handen. Weliswaar niet zo goed als The Life Pursuit, maar toch. Helaas, het mocht niet zo zijn. Welgeteld drie tracks heb ik kunnen vinden die een voldoende halen: opener “I Didn’t See It Coming”, “I Want The World To Stop” en “The Ghost of Rockschool”. In alle drie liedjes komen de usp’s van de band uit de verf: inventieve arrangementen, originele teksten en lieflijke stemmen met een mooie onderhuidse spanning. Niets van dat alles is op de rest van Write About Love terug te vinden. “Come On Sister” klinkt stupide, “Calculating Bimbo” en “Little Lou, Ugly Jack, Prophet” (met Norah Jones) zijn zelfs ronduit vervelend. Geen idee of het de schuld is van Norah Jones. Maar moge de man of vrouw die vond dat ze een moppie mee moest doen door God gezegend worden. Als het kan een beetje hardhandig.
Mij=Rough Trade / Konkurrent
Helemaal mee eens, al verdient de opener wel een hele dikke voldoende. Wat een geweldig nummer is dat. Maar daardoor is het ook wel des te pijnlijker dat de rest van de plaat daar (ver) bij achter blijft.
het wordt een beetje Beautiful South zo. die gitaarlijn uit de opener is zo’n beetje het meest geinspireerde moment. (de slottrack daarbij vergeleken, wat een armoe)
Eerlijk gezegd heb ik het vanaf het allereerste moment een soort geupdate Partridge Family gevonden…. Maar goed, ik behoor ook bepaald niet tot de doelgroep.
Geruchten gaan dat Norah Jones op de nieuwe Quo mee gaat doen. 😉
Je moet niet alles geloven 😉