David Celia is een Canadese singer/songwriter die met I Tried zijn derde album aflevert. Zijn eerdere albums heb ik aan deze kant van de grote plas nog nooit in de winkel zien liggen. En ik betwijfel een beetje of dat met deze nieuwe wel zal gebeuren. Het probleem is namelijk dat David Celia met zijn (power)poppy singer/songwriter werk met hier en daar een countrysnik probeert te vissen in een vijver waar wel heel veel hengels in hangen. Wie wat vangt lijkt daarbij meer afhankelijk van geluk, dan van wijsheid of kunde. Aan die wijsheid en kunde, daar twijfel ik bij Celia geen seconde aan. Niet voor niets krijgt hij hulp van mensen die werkten met Ron Sexsmith (drummer Don Kerr), Arcade Fire cellist Mike Olson, Ben Mink die veel deed met KD Lang en gitarist Gurf Morlix. De kunde blijkt ook uit Celia’s songs. Zo hint het openingsduo “Turnout” en “Severine” op uitstekende, maar wel heel nadrukkelijke wijze naar The Beatles anno Sgt. Pepper. Van mij had dat wel wat later op I Tried gemogen, want het zet zo de verkeerde toon. Celia levert met deze derde cd namelijk een sterk divers album af waarop je net zo gemakkelijk invloeden van Neil Young, Randy Newman of Ry Cooder, maar zeker ook Sufjan Stevens terug hoort. Zo is “Marcus”, dat bijna aan het einde van de plaat staat een fraaie ballade die zo geplaatst zou kunnen worden in een top-musical. Geleidelijk werkt het van een piano georiënteerde naar een jazzy gitaarsong met warm koperwerk. Dat is heel andere koek dan een roadsong als “Instant Puppy Love” of de humorvolle countrysong “I’m Not Texan”.
mij=XXI / Import
4 reacties