Klaxons – Surfing The Void

Klaxons. Drie jaar geleden zo’n beetje de heetste band op aarde. Aanstichter van een genre. Hoogstpersoonlijk (voor de helft) de hemel in geprezen. Tweede plaat momenteel nét uit. Gaan we naar The Hype Machine, bij dit soort bands toch een beetje de graadmeter. En wat zien we dan? Nou, iedereen blogt de akoestische Klaxons-cover van “Bad Romance”. Nou is Lady Gaga coveren al niet hip meer sinds South Park d’r gehad heeft en is Bad Romance ook al zeker tien keer met een stoomwals overreden, dus is het dan niet énigszins verdacht dat alle aandacht op internet naar een cover uitgaat in plaats van naar het nieuwe album? Nou, ik zal het je sterker vertellen: de volgende belangrijke prestatie van de Klaxons blijkt hun cover van Blackstreets “No Diggity” (ach, hij is best leuk), wie Blacks “Wonderful Life” door de Klaxons gecoverd wil horen worden kan hier terecht en ergens op een marginaal blogje komt nog iemand met de Klaxons-cover uit 2007 van Justin Timberlakes “My Love” aanzetten. Hallooooo..? TOEEET! Is er nog IEMAND geïnteresseerd in de gloednieuwe plaat van de Klaxons? (Krekels-geluid hier.) Tja. Logisch. De band heeft zichzelf nu definitief gereduceerd tot gitaarbandje-zonder-al-teveel-elektronica en als Surfing the Void iets aantoont, is het wel dat een vergelijkbare groep als Late of the Pier er goed aan gedaan heeft om na één legendarische plaat voorlopig het bijltje erbij neer te gooien. Neem nou een nieuw Klaxons-nummer als “Valley of the Calm Trees”, qua melodie een leuk nummer. Maar het had zó van tien andere bands kunnen zijn, het had zo van vijf jaar geleden kunnen zijn. “Venusia” is ook goed, heeft zelfs iets blij Midnight Juggernauts-achtigs. Maar deze uitwerking, nee. Niet onderscheidend genoeg meer. Wie heeft er eigenlijk bedacht dat Klaxons het zoveelste gitaarbandje moest worden? Wat zónde van een band die eerder zulke geweldige singles gemaakt heeft.

mij=Polydor / Universal