Sean Smith is een gitarist uit Californië. Als je zijn geweldige spel op de akoestische gitaar hoort zou je dat niet gelijk verwachten. Op Eternal, zijn derde cd onder eigen naam, geeft hij deze een geluid dat je eerder zou verwachten van een band uit de Appalachen. Geen vrolijke niets-aan-de-hand stranddeuntjes op akoestische gitaar voor deze man, hij maakt liever diep in folk gewortelde songs. In sommige songs, zoals in “Topinanbour” en “The Real” bijvoorbeeld, gluren er bovendien invloeden uit het Midden-Oosten mee door het raam. De combinatie met folk geeft deze songs een bijzonder karakter. Sowieso is het fijn dat Smith zich weet in de houden en gaat hij niet – er is door het ontbreken van zang immer alle ruimte voor – als een bezetene tekeer op zijn gitaar. Toch laat hij je mooi schrikken in “Holly” als er in een keer van rechts en links een bonkige Bonham-achtige drum binnen komt, vergezeld van twee logge elektrische gitaren. Die ‘grap’ had van mij niet gehoeven. Smith houdt namelijk begeleid door onder meer viool mijn aandacht makkelijke vast. Al heb ik in het afsluitende “Greetings, Death, Love (excerpts)” dat maar liefst twaalf minuten duurt wel de neiging weg te dromen.
Jack Rose was ook een akoestische gitarist die met gemak de aandacht vast kon houden met zijn spel. Helaas overleed deze geweldenaar onverwacht door een hartaanval in 2009. De DVD The Things That We Used To Do was toen nog niet eens af. Deze laat wel pijnlijk duidelijk zien dat Rose er eentje is om te missen. Ondanks dat de opnames plaatsvonden in een op drie camera’s en wat meubilair na verlaten appartement krijg ik door de cameravoering toch het idee dat ik naar een concert zit te kijken waar de camera me af en toe de luxe van verrekijker geeft en inzoomt tot op de zweetdruppels op het geconcentreerde gezicht van Rose. De DVD is qua muziek grofweg opgesplitst in drie delen. Er zijn eerst twee duetten van Rose met Glenn Jones en zowel Rose als Jones krijgen daarna ruim de tijd om solo hun imponerende spel te laten zien. Van de samengespeelde songs is vooral “Linden Avenue Stomp” met geweldig slidespel op de lapgitaar van Rose om stil van te worden. Niet dat zijn fingerpicking in zijn soloset dat niet is overigens. Na de opnames in de loft volgen nog solosets van beiden zoals Rose en Jones die begin 2009 gaven in Plays & Players in Philadelphia. Daarna volgt nog een interview van een half uur door Byron Coley. Dat zal vrees ik wel het laatste zijn dat Rose gaf voor zijn dood. Het is de afsluiting van een mooi document dat door de dood van Rose, ongewild natuurlijk, een nog meer bijzondere lading krijgt.
mij=Strange Attractors Audio House / Clearspot & Strange Attractors Audio House / Clearspot
4 reacties