Als ik van iets volkomen absurds mijn beroep zou mogen maken, dan zou ik professioneel beschonken luisteraar van Scandinavische singer-songfröbelaarsters worden. Helaas zal er niemand zijn die mij daarvoor in die mate gaat betalen dat ik een dak boven mijn hoofd heb en de vragende snaveltjes in huis op adequate wijze kan vullen. Toch, het zou voor mij bijkans de hemel op aarde zijn. De hele dag een beetje hangen op een loungebank of bed. Een fles goede rode wijn naast me en ondertussen luisteren naar platen als Opticks van Silje Nes. Als er al zoiets bestaat als een hemel op aarde, dan komt deze gedachte namelijk drommels dicht de buurt. Ik laat me namelijk nu al in niet geringe mate overweldigen door het klanktapijt dat ze schetst op deze tweede cd. D’r fluisterstem die onnavolgbare en bijkans onverstaanbare teksten prevelt die me diep weg doen zakken in mijn eigen ik omdat ik zo dolgraag de diepere betekenis zou willen kunnen begrijpen. De pluimage aan instrumenten, die ze rijkelijk inzet, samplet en op andere manieren in stukken hakt. De overgang van de huiselijke setting van haar eerste (prachtige) cd Ames Room naar het overbrengen van haar ideeën vanuit een studio heeft ze met kinderlijke eenvoud uitgevoerd. Opticks is grillig en ongrijpbaar en daardoor in mijn ogen juist uitermate geslaagd. De zoektocht waarmee Nes mij op haar debuutplaat verleidde, gaat soepel door. Ze verleidt me. Ze verwart me. Ze ontroert me. Als een gebiologeerde kat volg ik haar speeltje en probeer het moment te vinden om toe te slaan. Zij is echter de meesteres in dit spel en wint steeds weer. Tot het me voor de ogen begint te draaien. Of was dat nu toch de wijn?
mij=Fat Cat / Bertus
4 reacties