Soms ben je pas net naar een artiest gaan luisteren en dan komt er alweer een nieuw album van uit. Geweldig vind ik dat. ‘t Overkwam mij met Slow Dancing Society. Het album The Slow And Steady Winter (2007) was nog niet grijs genoeg gedraaid of Under The Sodium Lights verscheen. Een supertrippy, loom ambientalbum dat wat mij betreft zijn weerga niet kent. Het album opent met een nummer dat meteen ruim acht minuten klokt. “The Songs In Your Eyes” is dan ook meer dan een lullig intro. Het vormt de inleiding tot en is de reis naar de diepe krochten waarin ik me de komende drie kwartier zal bevinden. Deze muziek verdraagt geen daglicht. Deze ambient neemt me op en draagt me, als een veertje in de wind, met zich mee naar werelden waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Met spoken word maakt Drew Sullivan, de man achter Slow Dancing Society, het helemaal af. ‘Everything we’ve done is forgiven / We don’t have to think like that.’ Een boodschap waar je als ambientluisteraar iets aan hebt als je het mij vraagt. En het album baant zich verder en dieper een weg door de spelonken van de ziel van mij als luisteraar. Het titelnummer, maar vooral eigenlijk het hele album, bestaat uit langgerekte synth-halen en herhaalde gitaarriffs. Dit is de perfecte mix van samples, spoken word, synthesizers en gitaargepingel. En het gaat diep tot en met de laatste track. Dieper dan ik – hoe stout dan ook – had durven dromen.
mij=Hidden Shoal
2 reacties