Solace – A.D.

Sludge, doom, stoner. Krijsen, kreunen, grunten, zingen. Slepende riffs, traag groovende gitaren, snijdend snelle dubbele solo’s. Solace biedt op haar eerste full-length sinds 2003 een breed spectrum aan afwisseling ten gehore. En bij voorkeur dat alles binnen een nummer. Negen tracks aan zware metalen die allen rieken naar de naargeestigheid des levens. A.D. is een plaat voor donkere zielen die hun hart verpand hebben aan de gitaar, want de kunsten van de heren gitaristen in Solace staan centraal in het geluid. Dit zonder een storende factor te vormen in de voortdurende flow die de heren te pakken hebben. Als een kruisbestuiving tussen Down, Soundgarden en de oudste Iron Maiden soleert de band over je heen zonder de focus van op de groove te verliezen. Dit in combinatie met een zanger die klinkt alsof hij genoeg zelfkastijding en weltschmerz in zich draagt om een psychiatrische kliniek te vullen, heeft deze plaat alles wat de oude doom, stoner, grunge en sludge fan zich kan wensen. Donker, donkerder, donkerst is het geluid dat A.D. 59 minuten lang zonder een moment van verveling in je kamer beukt. Dit zonder enig echte uitschieter of aanwijsbaar hoogtepunt, maar – en dat is veel belangrijker – ook zonder enige vorm van een dip over de hele plaat. Dat je daar dan zeven jaar op moet wachten, maakt het alleen maar de goddelijke moeite waard.

mij=Smallstone / Bertus