Er gaan geen hippe IJslanders, maar Brooklyners achter de naam Takka Takka schuil. Een onopvallende vertegenwoordiging uit deze New Yorkse hotspot, dat is eigenlijk juist weer wel opvallend. En om het nog ingewikkelder te maken, op Migration zijn juist de onnadrukkelijke passages waar de band een schimmenspel speelt het sterkst. Op haar beste momenten maakt Takka Takka ruimtelijke kamerpostrock met een poppy tintje. Met name de gitarist verdient een pluim, over de gehele linie van de plaat speelt hij subtiele versieringen en welgeplaatste korte soli. Het is juist wanneer de band iets scherpers probeert dat het misgaat. Zelfs in de gitaren. De meeste synthesizerlijnen zijn slechts een hinderlijke onderbreking van de sfeer (“Silence”) en als de vocalist in “Lion In The Way” slechts begeleid door een akoestische gitaar op de voorgrond treedt wordt ie irritant. Op ‘echte liedjes’-gebied schiet de band één keer in de roos. “The Takers” opent zich langzaam voor de luisteraar met frisse gitaarlijnen, Modest Mouse-achtige coupletten, om uit te komen in een vederlicht Nada Surf-refrein. Ook in “Everybody Say” lukt het bijna, al blijft het jammer dat de zanger tegen het eind aan het jammeren slaat. Als gezegd, de echte kracht van de band ligt dan ook in de krauterige sfeerschetsen, zoals de fijne afsluiter “You And The Universe”, met gevoelvol pulserende toms en het geluid van Wilco (en het verwante super-project Loose Fur).
mij=Lili Is Pi
2 reacties