Ik spreek voorman Tim Burgess op de eerste dag van de Europese tour van the Charlatans, die samen met Shaun Ryder in Newcastle wordt afgetrapt. Hij klinkt opgewekt, ondanks het moordende tourschema dit jaar en het uitvallen van vaste drummer Jon Brookes in september. Tijdens een optreden stortte Brookes in en in het ziekenhuis werd vervolgens een hersentumor geconstateerd. Het gaat inmiddels weer beter met hem, maar tijdens zijn herstel wordt voor de Britse en Europese tour zijn plaats tijdelijk ingenomen door Verve-drummer Pete Salisbury.
mij=Interview: Blink
Het drukke tourschema is niet voor niets. Er moeten dit jaar namelijk twee albums worden gepromoot, zowel de heruitgave van het debuut Some Friendly als het nieuwe album Who We Touch. Ik spreek met Tim over zijn jeugd, het nieuwe album en een boek uit 1949 dat hem enorm inspireerde.
Een album van twintig jaar oud promoten in hetzelfde jaar dat jullie elfde plaat uitkomt, hoe is dat bevallen? Burgess: ‘Dat was eigenlijk geen enkel probleem, het voelde volstrekt natuurlijk. Vooral het optreden op Primavera in Spanje was een groot feest. De oude nummers deden het nog steeds erg goed.’ En wat zie je als de grootste verschillen tussen jullie debuut en het nieuwe album? Burgess: ‘Ik denk dat Who We Touch wat subtieler is dan het debuut. Toch gaan we dit jaar niet alleen nieuw werk spelen hoor, het wordt een goede mix van beide platen. En natuurlijk zal Weirdo ook niet ontbreken in de set.’
Het nieuwe album Who We Touch is misschien wel een van de meeste gevarieerde platen van The Charlatans, voornamelijk omdat ook andere bandleden actief meeschreven aan de nummers. ‘Het vorige album schreef ik min of meer alleen, maar vooral Mark [Collins, gitarist] bracht veel ideeën in. Het opnameproces ging wel stukken sneller omdat onze producer Youth eigenlijk meteen aangaf welke take de beste was. Toen we zelf nog de productie deden zaten we vaak uren naar honderden opnames te luisteren om te overleggen welke de beste was. De hulp, ervaring en vooral besluitvaardigheid van Youth kwam goed van pas.’
De hoes van het nieuwe album is ontworpen door de vaste designer van de anarchopunkers van Crass en voorman Penny Rimbaud komt zelf ook nog langs op het bizarre, lange laatste nummer. Burgess: ‘Ik woonde vroeger met mijn ouders in een klein dorpje buiten Manchester. Crass kwam daar spelen in een klein jeugdhonk en het optreden maakte enorme indruk op me. Ik had geen idee wat anarchie was, maar de energie en ook de teksten spraken me aan. Jaren later vroeg ik Penny of hij zich dat optreden nog kon herinneren en dat was zowaar het geval, vooral omdat in kleine dorpjes de punks altijd veel fanatieker en enthousiaster waren dan het verwende publiek in steden als Manchester. Penis Envy van Crass is trouwens nog steeds een mijn favoriete platen. Op onze vorige plaat hebben we iets van die doe-het-zelf-mentaliteit van Crass proberen te gebruiken. We gebruikten op de hele plaat maar drie akkoorden en gaven het als gratis download weg. Inmiddels zijn er al meer dan een miljoen downloads geteld. We hebben in ieder geval dus meer mensen kunnen bereiken dan via de traditionele kanalen.’
Penny Rimbaud van Crass als gastvocalist en Youth van Killing Joke als producer. Hoe was het om samen te werken met je helden van toen? ‘Penny is al langer een vriend van me en is echt een prima kerel.’ aldus Burgess. ‘Met Youth had ik in eerste instantie meer moeite. Ik zag Killing Joke voor het eerst spelen toen ik veertien jaar was en ik moest wel even slikken toen ik Youth voor het eerst ontmoette. Ik was wel vereerd toen bleek dat hij een groot liefhebber was van The Charlatans. Net als toen ik me op een festival ooit eens voorstelde aan David Bowie en zijn antwoord was “I know!”. David Bowie die mijn band kende en nog goed vond ook, mijn dag kon niet meer stuk!’
Het valt me op dat jullie in Engeland door de muziekpers nog steeds op handen worden gedragen. Hoe krijg je dat voor elkaar in een land dat doorgaans vooral aandacht geeft aan gehypte nieuwe bands? Burgess: ‘Geen idee eigenlijk. Vooral de NME geeft ons nogal wat aandacht en zelfs Q gaf een redelijk positieve recensie. Ik houd me er eigenlijk niet zo mee bezig en probeer negatieve recensies ook niet te lezen omdat die nog steeds behoorlijk mijn humeur kunnen verzieken.’
Nu we het over oude helden hebben, je hebt ook een nummer ingezongen voor het nogal mislukte project Freebass van New Order’s Peter Hook. Vriendendienstje? Burgess: ‘Ja daar kwam het wel op neer. Hij wilde eigenlijk dat ik een aantal nummers zou inzingen maar ik had uiteindelijk maar tijd om er eentje te doen, het nummer “You Don’t Know This About Me”. De tekst gaat eigenlijk over Hooky zelf en hoe ik hem zie en ik ben heel tevreden met hoe het nummer geworden is.’
Je hebt het boek ‘The Hero With a Thousand Faces’ van Joseph Campbell uit 1949 als grote inspiratiebron genoemd voor Who We Touch. Kun je iets vertellen over dat boek? Burgess: ‘Het boek werd me aangeraden door Youth en ik heb het boek al twee keer gelezen. Het heeft een enorme impact gehad op hoe ik mezelf zie als mens en als artiest. Het boek beschrijft de fases waar een artiest doorheen gaat, van het begin (initiation) tot de erkenning en validatie. Het is lastig om uit te leggen, maar ik kan het iedereen aanraden die op momenten wel eens gefrustreerd is over het gebrek aan waardering. Het was een enorme eye-opener voor me en vertelde me ook veel over mijn verantwoordelijkheid als artiest.’
Ik hoorde dat je inmiddels ook weer met een nieuw solo-album bezig bent? ‘Klopt, we zijn er eigenlijk nog maar net mee begonnen. Ik werk met Kevin Shields van My Bloody Valentine, Josh Hayward van The Horrors en Steffan Halperin van the Klaxons. Ook zal ik een duet doen met Ladyhawke en heb ik voor het eerst van mijn leven samen met anderen de teksten geschreven. We hopen de plaat in 2011 uit te brengen, maar het gaat door de drukke schema’s allemaal niet zo vlot.’
Heb je nog wel eens wat vrije tijd? ‘Nee eigenlijk niet, maar ik heb het prima naar mijn zin zo. Naast het touren met The Charlatans organiseer ik ook festivals, waaronder een avond in de Salford Lads Club en In the City in Manchester. In de Salford Lads Club gaat Stephen Morris van New Order een dj-set doen, daar kijk ik erg naar uit. En oh ja, ik produceer ook nog wat bands, zoals Blue on Blue uit Londen.’
Het moge duidelijk zijn, Tim Burgess heeft zich na vele jaren overmatig drank- en drugsgebruik enthousiast op zijn werk gestort. En zolang dat prima platen oplevert als Who We Touch mag hij van mij nog wel een tijdje van de fles afblijven.
File Under geeft ism De Melkweg enkele setjes tickets weg voor het hieronder genoemde concert. Het enige wat je hoeft te doen hiervoor is de vraag die hier gesteld wordt juist te beantwoorden.
2 reacties