The Depreciation Guild – Spirit Youth

Het is herfst, de bossen kleuren naar de Belgische vlag, en we pakken allemaal een melancholieke vlaag mee. Campking gaat opeens naar Motorpsycho luisteren, ik ben voor het eerst aan Siouxsie & de Banshees en mijn huisgenoot heeft zijn favoriete band The Frames herontdekt. Tijd dus om een stukje over een mooie recente plaat met een herfstgeluid te schrijven. Eentje uit de categorie shoegaze bijvoorbeeld, een muziekstroming die ik eigenlijk nog niet zo lang ontdekt heb dankzij “Forgiveness” van Engineers, het eerste shoegazeliedje dat ik echt mooi vind. (Vast m’n leeftijd, maar de standaardbands als My Bloody Valentine hebben me nog nooit wat gedaan eigenlijk…) Die Engineers hebben trouwens ook net hun derde plaat uit, maar daar staat voor mijn gevoel niks op dat even goed is. De fuzzy galmende gitaren zijn er nog wel, maar ja. Een band die exact hetzelfde doet maar het gehoopte niveau wél haalt is The Depreciation Guild, die ik ontdekt heb omdat ik door Willem naar een concert van ze werd meegesleept. Net als je in hun dromerig gezongen liedjes met traag schurende akkoorden zit, komt er nog een baslijn bij of verschuift de melodielijn; alle bekende Britpoptrucjes zijn bij dit gruizige geluid opeens weer geoorloofd. En dat houden ze dus een heel album keurig vol zonder echt depri te worden, niks moeilijke-tweede-plaat-syndroom dus. Hun eerste plaat werd trouwens nog omschreven als 8bit-shoegaze, maar de spelcomputers liggen inmiddels weer op zolder. Kan er ook mee te maken hebben dat de band qua bezetting voor tweederde overlapt met The Pains Of Being Pure At Heart. Ook zo’n band die ik maar eens ga ontdekken deze herfst…

mij=Kanine