Ik vind het knap als een band, wanneer de frontman na bijna dertig jaar besluit te vertrekken, met een nieuwe zanger in de gelederen op een volgende plaat klinkt alsof er niets aan het handje is. Nu was The Ex sowieso geen doorsnee band, maar dat ze het vertrek van G.W. Sok zonder grote kleerscheuren opvangen, dat is een prestatie an sich. Nieuwkomer Arnold de Boer is allang geen groentje meer. Hij heeft met zijn band Zea vrij geniale platen gemaakt. Op Catch My Shoe doet hij gelukkig geen moeite zo goed mogelijk G.W. Sok na te doen, maar blijft hij gewoon zichzelf en komt daardoor opmerkelijk genoeg vanzelf in de buurt van Sok. Ondanks de gortdroge productie van Steve Albini (al jaren idolaat van de band) klinkt Catch My Shoe op een rare manier zelfs rijk en fris. Dat komt vooral door de verkwikkende strakke hobbelritmes van drumster Katherina Bomefeld in combinatie met het hakkende gitaarwerk van Terrie Hessels en Andy Moor dat The Ex, net als De Kift overigens, altijd weer zijn herkenbare smoelwerk geeft. Daar stopt The Ex dan nog her en der zijn onmiskenbare liefde voor Afrika (en met name Ethiopië) bij en krijgen enkele songs een gave koperglans van de trompetpartijen van Roy Pad. Gelijk in openingssong “May I Was The Pilot” hoor je dat al terug. Wars van alle hypes, houdt de band niet stug vast aan alleen maar hun ding ‘van vroeger’ en blijft The Ex openminded. Daardoor blijft hun potpourri aan stijlen in combinatie met de sterke, immer maatschappijkritische teksten, fris en ter zake klinken. De strubbelingen in de line-up hebben dan ook gelukkig totaal geen vat gehad op de drive van The Ex. Die spat er op Catch My Shoe vol overtuiging vanaf.
mij=Ex / Konkurrent
2 reacties