Als je zoals ik de veertig gepasseerd bent, dan heeft het leven zich wel aardig uitgetekend in relatie, werk en alles waar je je zoal graag druk over maakt. Qua bandjes heb ik bergen releases beluisterd en concerten gezien. Enige verzadiging dreigt soms. Gelukkig zijn er af en toe van die bandjes die de jonge Ewie weer bovenbrengen. De Ewie die helemaal gek was van Iggy Pop toen hij in “Lust For Life” het Toppop-podium afbrak. Helaas, werd het met mijn zangcarrière niets, wegens totaal geen talent. Ik realiseer me echter bij het horen van The Sore Losers dat ik maar wat graag vanaf het podium de zaal op zijn kop had gezet. Deze Belgen vinden hun inspiratie in de seventies-rock van Led Zeppelin, The Rolling Stones (ten tijde van Black And Blue) en Aerosmith. Toch klinkt hun rock, blues, psychedelica en country totaal niet belegen. Uiteraard, zou ik bijna zeggen, stonden zij in de finale van Humo’s Rock Ralley. Toch is er het Nederlandse label Excelsior die met de eer van het uitbrengen van het debuut gaat strijken. Opener “Beyond Repair” kende ik al van De Afrekening van Studio Brussel. De nummers lijken achteloos uit de mouw geschud en hadden bij mij even de tijd nodig om te bezinken. Toch zijn de albums die alle het moois niet meteen prijsgeven in mijn ogen vaak vaak de beste albums. Dat een nummer als “Girl + Waiting” bijna acht minuten klokt en dan als derde track op het album gezet is i.p.v. helemaal achteraan, zegt genoeg. Deze band straalt vertrouwen uit, al zou je dat met zo’n bandnaam niet zeggen.
mij=Excelsior / V2
2 reacties