Is het verstandig om, als er een mythe hangt rond je bandnaam en debuutplaat, dat na twintig jaar alsnog een vervolg te geven? De kans dat het helemaal in het honderd loopt en door anderen je toegemeten ‘mythische proporties’ volledig vervliegen is behoorlijk groot. The Vaselines hadden door het instemmen met de heruitgave van hun debuut-cd zichzelf al een beetje ontmaskerd en doen daar met Sex With An X nog een schepje bovenop. Is Sex With An X dan een slechte plaat? Nee, dat niet. Sex With An X is vooral een onopvallende plaat. De cd had qua sound namelijk zo uitgebracht kunnen worden na de debuut-cd van . Zij zoet en zwoel, hij cool and collected. De liedjes luchtig, nonchalant, zelfs speels van tijd tot tijd en met hetzelfde soort ‘lullige’ teksten als destijds. Ga maar na, de eerste regels van de vuige opener “Ruined” zijn ‘Smack crack, Fleetwood Mac/You’ll have a heart attack’. Toch maakt de combinatie van deze ingrediënten dat in al zijn onopvallendheid Sex With An X een fijn plaatje is. Een liedje zoals de eerste single “I Hate The 80’s” zit je voor je er erg in hebt mee te neuriën. Die catchiness en frivoliteit kenmerkt zo ongeveer alle liedjes op Sex With An X. Wat dat betreft verrast The Vaselines me wel degelijk. Van ogenschijnlijk nonchalante indierockers verwacht je op de een of andere manier na twintig jaar toch een minder album dan van pak’em beet herintredende progrockers. Het zal me benieuwen waar ze over twintig jaar mee op de proppen gaan komen…
mij=Sub Pop / Konkurrent
2 reacties