De perceptie van hardrockers is dat ze ouderwets en oerconservatief zijn. De regelmatig weinig subtiele teksten en dito clips van bands als Whitesnake en Mötley Crüe dragen daar behoorlijk aan bij. In de praktijk valt het volgens mij nogal mee. Rob Halford mocht in Judas Priest nooit voor zijn geaardheid uitkomen, maar toen hij dat na zijn vertrek uit Priest alsnog deed was er eigenlijk geen wanklank te bespeuren en inmiddels is hij weer de blikvanger bij diezelfde band. Vandaar dat ik ook weinig problemen verwacht bij Unruly Child. De oorspronkelijke zanger was Mark Free, maar die gaat alweer zeventien jaar door het leven als Marcie Free. Ik vind het van grote moed getuigen om dan gewoon weer in de spotlights te stappen en ook de loyaliteit van andere bandleden is wel eens minder geweest. Maar hoe pakt dat muzikaal uit? De zangstem is weinig veranderd en als je niet van de achtergronden weet ben je ervan overtuigd dat je naar een mannenstem luistert. Maar eerlijk gezegd kan me dat weinig schelen. Het klonk destijds als een klok en dat doet het nu nog. De band, met verder gitarist Bruce Gowdy, toetsenist Guy Allison, drummer Jay Schellen (GPS) en bassist Larry Antonino, zet uiterst radiovriendelijke rock neer, zonder het ook maar één moment te zoeken in platgestreken formats en uitgekauwde clichés. De basis daarvoor wordt gelegd door Jay Schellen die zonder uit de bocht te vliegen heel afwisselend drumwerk aflevert. Ook de andere instrumenten worden nergens gebruikt om het geluidsbeeld dicht te smeren. Gevolg is dat gitaarriffs, toetsenpartijen en leadzang/koortjes elk hun momenten voor het voetlicht krijgen. Worlds Collide is daarmee zo’n plaat die ontspannen is en toch lekker blijft rocken. Unruly Child steekt Foreigner ermee naar de kroon. Sterker nog: ze nemen voorlopig de kroon over!
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties