Misschien komt het wel door wat hij in het verleden allemaal meegemaakt heeft, volgens mij Robert Wyatt is geen bang aangelegde man. Ik vind het tenminste best van lef getuigen wat hij doet op From The Ghosts Within. Zonder blikken of blozen, zet hij zijn eigen songs zij aan zij met jazz standards van onder meer Duke Ellington, Thelonious Monk en het van Louis Armstrong bekende “What A Wonderful World”. Een weldenkend mens zou zich wel twee keer bedenken voor hij dat doet. Wyatt niet. Voor For The Ghosts Within legde hij de basis samen met saxofonist Gilad Atzmon en violist Ros Stephen. Het resultaat van deze samenwerking is bijzonder en divers. Het openende “Laura” grijpt mij ogenblikkelijk bij de keel. Wyatts stem is fragiel en schuifelt op kousenvoeten over een sierlijk bedje van strijkers waarna hij verrast wordt door prachtige koperklanken van Gilad Atzmon die Wyatt probeert mee te nemen in een dans. Hij blijft er schijnbaar onbewogen onder en dat maakt de song bijzonder. Erg fraai is ook wanneer Atzmons vrouw aanhaakt in het (bijna) titelnummer. De melancholisch makende bandoneon en waterige Rhodes-toetsenpartijen geven de aanzet tot een ingetogen groepszang in de refreinen die toch iets euforisch uitademen. Zoals Efterklang dat ook zo mooi kan. Het contrast met de clash tussen klassiek en raps en beats in het daarop volgende “Where Are They Now” waarin de Palestijnse Shadia Mansour de teksten voordraagt is wel heel onverwacht (en) groot. Het verbaast me dan ook niets als ik op de foto in de biografie die bij de cd zit alle drie de hoofdpersonen zie glimlachen. For The Ghosts Within klinkt namelijk als een album waar de makers veel plezier aan beleefd hebben. Wat dat betreft is de jazzy kamerorkest versie van “What A Wonderful World” dan ook prima op zijn plek.
mij=Domino / Munich
4 reacties