Darkstar – North

Hoewel het Britse label Hyperdub dankzij artiesten als Burial en Kode9 toch vooral als dubstep-label door het leven gaat, is het mooie aan Darkstars North nu juist dat het album genreloze elektronische muziek bevat. En dat bedoel ik volstrekt niet negatief. Misschien is dat juist wel hoe ik elektronica het liefst hoor. Geen duidelijk dansbare beats, maar ook geen loungy muzak. Zo opent het duo het album met donkere Fender Rhodes-samenklanken, die (dan nog) verrassend niet ontsporen in een breakbeat, maar juist in Final Fantasy-achtige neoklassieke piano en strijkers. De melancholische mood is meteen gezet en wordt nog versterkt door de vervreemdend vlakke vocalen, die door allerlei effecten aandoenlijk haperen. Het hiermee gevonden recept werkt dermate goed, dat ik het eigenlijk geen bezwaar vind dat het de rest van de plaat blijft terugkeren. De beats blijven down-tempo knisperen, men neuriet voorzichtig verder en het toetsenwerk, dat gaandeweg steeds meer Twin Peaks-achtige synthpop-trekjes krijgt, doet de rest. Wat Darkstar boven het gros van de laptoppers doet uitsteken is één echt heel goed liedje. Alhoewel liedje…. In de goede traditie van de elektronica is het lief getitelde “Aidy’s Girl Is A Computer” eigenlijk niet meer dan een loop. En zo hoort het ook. Elementen vallen weg, de boel komt plagerig tot stilstand, om dan de loop toch maar weer op te starten. Net zolang tot de luisteraar eigenlijk niets anders meer wil horen. En waar bestaat die loop dan uit? Vriendelijk klepperende drums met op de achtergrond iets dat als een marimba klinkt, trillerige brommend synths voor houvast én als kers op de taart; eindeloze stemmetjes met vocoder-effect die al babbelend zuchtjes nagenoeg onverstaanbare woordjes brabbelen. Zei daar iemand R2-D2?

mij=Hyperdub / Konkurrent