Het zal een flinke aderlating worden nu Mike Portnoy de band Dream Theater heeft verlaten. De man was toch wel van grote invloed op het songmateriaal van de band, dit in tegenstelling tot de minimale invloed van frontman James LaBrie. Muzikale meningsverschillen waren naar verluid de redenen voor Portnoy om te vertrekken. Tegelijk met dit nieuws kwam (per toeval?) een nieuwe soloplaat Static Impulse van James LaBrie uit. Nu ben ik zelf nooit een groot fan geweest van het stemgeluid van LaBrie, maar het openingsnummer van Static Impulse deed me even opschrikken. Was dat LaBrie die daar op maniakale wijze staat te screamen. Nee dus. Het is drummer Peter Wildoer. En verrek, dat werkt wel lekker in combi met Labrie. In bijna elk nummer is een rol voor Peter weggelegd, wat dit voor mij een heerlijk luisterbaar album maakt. Verschilt het songmateriaal nou heel veel van Dream Theater? Ja en nee. Net als bij zijn vaste werkgever is het drumwerk soms onnavolgbaar. En het stemgebruik is hetzelfde, ondanks dat ik van mening ben dat je met zo�n groot bereik juist veel meer zou kunnen doen. Maar hier is het toch vooral meer metalgericht met helaas toch wel erg voorspelbare gitaarriffs. En met een gemiddelde duur van vier minuten per liedje is het in ieder geval makkelijker de aandacht erbij te houden. Maar het is volgens mij niet de Dream Theater-fan die LaBrie met dit album probeert te bereiken. Daar zijn songs als �This Is War�, �Jekyll Or Hyde� en �Superstar� te rechttoe-rechtaan voor. Op zich is dit een goed solo-album maar de eindconclusie is dat LaBrie het nog steeds niet helemaal in zijn eentje afkan. Daarvoor heeft ook deze keer weer de drummer een te grote vinger in de pap.
mij=Inside Out / EMI
2 reacties