Goed, een mens moet wat met een hoes, maar om er nou een lelijke leeuw met een harlekijn op te zetten. Nee, dat zal niet bijdragen aan het verkoopsucces van Jason Colletts Rat A Tat Tat. Dit is meteen al een gemiste kans, omdat opvallen in het bos gezien het mega-aanbod aan singer-songwriters erg moeilijk is. Ik vraag me trouwens af hoeveel singer-songwriters er sowieso langere tijd boven het maaiveld uit blijven steken. Weinig, volgens mij. Ik durf zelfs wel te stellen dat iemand als Bob Dylan, als hij nu op het podium zou klimmen, niet meer zo groot zal worden als hij nu is. Op Dylan kom ik, omdat Collett mij aan hem doet denken. Ik moet echter ook aan iconen als Leonard Cohen, Van Morrison en John Lennon denken. Niet de geringste namen. Collett, gewezen lid van Broken Social Scene, weet de geschiedenis van singer-songwriters te combineren met de indiewereld van bands als Pavement: het resultaat mag er zijn. Het schreeuwt echter niet om aandacht en ik vrees dat dit prachtige album niet zal bijdragen aan mans roem. Of hij daarmee zit, waag ik te betwijfelen. Zijn concertagenda is momenteel ruim gevuld met optredens in zijn thuisland Canada en waar wij het met Rat A Tat Tat moeten doen, is er aan de andere kant van een plas alweer tweede 2010-release van zijn hand.
mij=Arts & Crafts / Bertus
4 reacties