Verrassingen bleven niet uit, op de Le Guess Who?-donderdag.
Bij binnenkomst in Tivoli Oude Gracht blijkt dat openingsact Born Ruffians vertraagd is en The Greenhornes de aftrap mogen doen in plaats van de jonge Canadezen. Dat is jammer, want The Greenhornes spelen hun opwindende 60’s garage-psychedelica voor een half lege, nog lauwe zaal. Het publiek knikhoofdt weliswaar tevreden, maar de verwachte dampende rockshow blijft uit. Nou zijn het niet zulke rockgoden, de vier mannen van The Greenhornes. Tuurlijk, nerdy bassist Jack Lawrence en drummer Patrick Keeler, ook bekend als de ritmesectie van The Raconteurs, zijn übercool en leggen een knetterstrakke basis neer, maar het geheel blijft nogal statisch. Zanger/gitarist Graig Fox staat erbij als een ijskonijn en kijkt alsof hij met z’n blote voeten in wekenoude pis staat. Wel knap hoe hij volkomen bewegingloos en stoïcijns toch dat fijne rauwe stemgeluid kan voortbrengen. A real pro. Ik was tevreden, maar kunnen we snel nog een herkansing krijgen?
mij=Door: Ramon
Ik liet de slechts een half uur durende show van Born Ruffians aan me voorbij gaan en spoedde mij naar een volle EKKO om The Strange Boys te zien. Wat is er gebeurd met deze slome duikelaars? Waar eerdere shows van de garagecountrybluesrammelaars veelal wegzakten in loszandige sloomheid en zij hun sterke prijsnummers nog maar net overeind hielden, staat er nu ineens een fris en gretig bandje op het podium. De band is prima ingespeeld en is aangevuld met een tante Pollewop op saxofoon. Dat blijkt een prima zet: de lekker korte nummertjes klinken vele malen strakker en dynamischer dan voorheen. Het gezellig roezemoezende publiek neemt het allemaal gretig op en bij de snellere R&B-songs komen de voetjes in beweging. En dan de zingende kraai Ryan Sambol: zichtbaar op zijn gemak lacht hij zijn witte tanden bloot, keuvelt wat met het publiek en lijkt hij zowaar uitgeslapen. Een ware transformatie. Hij wordt nog eens een echte frontman, wie had dat gedacht?
Terwijl vervolgens een onbesuisd Ty Segall de EKKO laat ontploffen, sluit het Canadese Broken Social Scene in Tivoli de avond af. De Canadezen hebben een lange staat van dienst, maar slechts weinigen kopen hun albums en vrijwel niemand kan een memorabel nummer van ze noemen. Dat is wonderlijk, want het -deze avond- achtkoppige collectief (het zijn er ook wel eens negentien geweest) is live een genot om naar te kijken en te luisteren. Een onberispelijk, breed en uitwaaierend indierockgeluid inclusief full stereo-effecten vult de toch al volle -en inmiddels goed opgewarmde- Tivoli tot in de hoekjes. De band maakt er op de laatste avond van hun lange tour het beste van. Frontman Kevin Drew duikt tijdens het tweede nummer al het publiek in en deelt high-fives uit, terwijl de anderen continu van instrument wisselen en een prima avond lijken te hebben. Gloedvol en prachtig, maar na een half uurtje begint de honger naar een werkelijk goed liedje, een hit, een intens hoogtepunt of een memorabel moment wel heel erg te knagen. Broken Social Scene blijft keurig binnen de poplijntjes en is vooral heel erg braafjes, met een soort EO-jongerendagblijheid. Dit vult de maag niet! De honger is nog niet gestild; vrijdag weer een Le Guess Who?-dag, met ongetwijfeld nieuwe verrassingen.
4 reacties