Vandaag begint de tocht langs alle mogelijkheden die Le Guess Who? biedt in Ekko. Daar staat bij binnenkomst Siskiyou een eind aan de set te breien. Gezien de laatste tonen die ik op mag vangen mag je concluderen dat de heren thuis naar Giant Sand, Bonnie ‘Prince’ Billy en Calexico hebben geluisterd, want daar hangt de band qua mix precies tussen in. Niet meteen overdonderend, maar een fijne rustgevende opwarmer voor wat komen gaat. En daarvoor blijven we in Ekko hangen.
mij=Door: Campking. Foto's: Storm
Voor ondergetekende is er sowieso een reden om deze avond in Ekko te zijn, om tien over half negen betreedt namelijk Trumans Water het podium. Het was langgeleden dat ik ze voor het laatst live zag, zestien jaar om precies te zijn. En dat optreden heeft zich tot mythische proporties opgeblazen in mijn hoofd. Een risicovolle keuze dus. En ja, ook zij zijn zestien jaar ouder geworden. De show is minder energiek, minder intens en minder overweldigend. En toch, dit noiserock gezelschap knalt nog steeds. Noiserock gebracht door vier Pavementesque heren met een punk attitude, scherpe dissonanten en een vrije jazz benadering. Net als de muziek springen de heren alle kanten op en zijn de conversaties tussen de nummers door doorspekt van absurditeiten. De mythe niet benaderd, maar geen moment van teleurstelling. Na Trumans Water kan eigenlijk al tevreden en voldaan op huis worden aangegaan. Maar met een avond vol mogelijkheden voor de boeg, is daar uiteraard geen sprake van.
Kiss The Anus Of A Black Cat schuift zijn stoel aan in de Catacombe van Kargadoor. Een nodig moment van rust na de hectiek in Ekko. De poezenpoepgaatjeskusser uit België dwingt met twee fel blauwe ogen omvat door een wildemansbaard bijna tot achter in de zaal tot stilte. Slechts een enkele kantoormiep kan de hardnekkige behoefte om de week door te spreken niet onderdrukken, ondanks de prachtige nu-folk die door kelder heen rolt. Zonder band weet de Belg echter ook niet geheel te overtuigen. De muzikale omlijsting die de anderen normaal bieden, wordt niet gemist maar had het optreden wel naar net een hoger en intenser niveau kunnen tillen.
Geen reden om op te stappen echter, dus is Menomena al begonnen op het moment dat ik terugkom in Ekko. Mines, de laatste plaat van dit trio, is een van de leukere platen van het afgelopen jaar en de zaal is dan ook aardig gevuld. Voor de liveshow is de band uitgebreid tot een viertal, maar muziek verandert dat weinig. De poliritmische indigo van de heren wordt op het podium zo gebracht als de cd en werkt even aanstekelijk. Een prachtig en sterk optreden, maar ergens bekruipt het gevoel dat je thuis ook de plaat op kunt zetten. Misschien dat in de tweede helft van het optreden de vrijheid meer wordt opgezocht, maar de volgende mogelijkheid biedt zich aan.
Beach House zal zo de bühne beklimmen in Tivoli Oude Gracht en daar moet nog naar toe gelopen worden. Een flinke stiefel, maar net op tijd arriveren wij bij de goed gevulde klets tempel. Via twitter hebben we dan ondertussen vernomen dat Caribou erg goed was, iets wat zijn sporen zal nalaten tijdens het optreden van Beach House. Het tot viertal aangevulde duo is namelijk wel heel erg rustig na de electro indie van de Canadees. Even goed weet Beach House wel de ideale wegdroom-naar-vroeger muziek neer te zetten. Een soundtrack bij gefröbel van tieners op het strand onder een open sterren hemel terwijl de branding het zeewater door hun tenen spoelt. Dat echter een groot deel van het publiek geen tiener meer is, maar dertiger met een baan die in het weekend doorgesproken moet worden, zorgt voor het nodige ik-moet-over-de-muziek-heen-blèren gedrag tussen de geluidstafel en de bar in. Beach House speelt echter braaf door en weet een licht magische sfeer neer te zetten.
Toch gaan we ook hier halverwege weg, nu de trap op naar de Spiegelzaal. Daar staat inmiddels Boys Of Summer haar Yacht-platen te draaien. Alle “foute” platen uit de jaren ’80 komen voorbij, en dat slaat aan. De “gehele” aanwezige muziekpers verzamelt zich voor de dj-booth of zit een beetje dromerig op de rand van een bank de vroegste muzikale herinneringen op te halen. En nog tijdens Beach House loopt de zaal langzaam vol. Maar hoe gezellig dan ook (twitter loopt al snel vol met loftuitingen voor het trio gin-tonic drinkende dj’s in Miami Vice-pakje), is het dan tijd om richting De Helling af te zakken. Daar wacht Black Dice, een trio dat muzikaal het beste te omschrijven valt als die ene plek op een dance festival waar je het geluid van drie verschillende tenten even hard hoort binnenkomen. En dat op een volume dat waterboarding een gezellig dagje naar een tropisch zwembad maakt. Een optreden dat vol verrassingen zit, het ene moment klinkt als een op hol geslagen spelcomputer, dan als Fuck Buttons door een oude ATARI getrokken om dan Häkkubar door de gehaktmolen en geluidsbarrière heen te trekken. Geen seconde gaat de glimlach van het gezicht, en ondergetekende (die nu niet bekend staat om zijn dance-skills) gaat zelfs bijna verder dan het braafjes tikken met het hoofd en de voet. Nog even blijven we dan hangen om te zien hoe Haunted Cassette Tapes met hun bandjes – uhhhhhh – cd’s aan de slag gaat. Een mix van Witch House en donkerdere dubstep (denk Burial) sluit deze vrijdag met twee extreme als hoogtepunten (Trumans Water en Black Dice) af. Met piep in de oren, Motorpsycho uit de boxen en twee derde van Boys Of Summer slapend op de achterbank kunnen we dan naar huis.
2 reacties