Ergens, in een verder verlaten kamer, zit een vrouw op de rand van haar bed. We zien haar op de rug, een rug waarvan enkel de linkerschouder wordt geraakt door de ochtendzon. De rest van het lichaam, haar knokkelige rug valt in een lichte schaduw. Haar armen kruisen voor haar lichaam langs, haar handen – je ziet ze niet, maar je stelt het je zo voor – tussen de benen gevouwen. Het kort gekapte hoofd is gebogen, met de ogen gericht op de handen tussen haar benen. Het enige kledingstuk dat zij draagt is een zwarte slip, de kledij waarin zij de nacht heeft doorgebracht. Een intrigerend beeld, deze vrijwel naakte dame op de rand van een net – maar provisorisch – opgemaakt bed in een verder karakterloze kamer. Treurnis, eenzaamheid, verwarring en teleurstelling, alle pijn van de zoveelste opstart van de dag spreekt uit dit beeld. Maar evengoed komen de vragen met de bruintinten op de hoes van Something That Has Form And Something That Does Not van het duo On. Vanwaar die treurnis, eenzaamheid en teleurstelling? Vanwaar die pijn? De muziek die in deze hoes verpakt zit, brengt ons deze zelfde mix van schoonheid en vertwijfeling. Samen met drone-koning Fennesz hebben Sylvain Chauveau en Steven Hess een intrigerende, gelaagde en meeslepende plaat gecreëerd die het best tot zijn recht komt door de koptelefoon. De verschuivende percussie, aanzwellende drones, het synthesizerwerk, de loopjes op doorgitaar, rammelende belletjes en klanken van de contactmicrofoon ontvouwen zich in de schelp van je oren. De ogen schuiven dicht bij deze desolate klanken, die de beeldsensoren triggeren. Triggeren om dat beeld op te roepen, dat beeld van die eenzame vrouw op de rand van haar bed, in vertwijfeling starend naar de knokkels van haar tussen de benen gevouwen handen. Zelden zo een passende hoes gezien.
mij=Type / Konkurrent
2 reacties