Only Seven Left – It Was All A Dream / MakeBelieve – City Lights EP1

Vorig jaar bestond Amersfoort 750 jaar. Dat werd goed gevierd. Een deel van de Parade kwam zelfs even buurten. Dat gebeurde inclusief bandjes. Ik stond met mijn buurman een biertje te drinken terwijl onze kinderen zich uitleefden in de zweefmolen. Samen keken we naar Only Seven Left dat voor een gillende menigte meisjes stond te spelen. Daar ging ons gesprek niet over. Dat ging over hoe goed die gastjes stonden te spelen en hoe ze de ene catchy tune na de andere vanaf het podium de zaal in bliezen. Na een paar EP’s en een tournee samen met onder meer Destine volgde er dit jaar een tour als headliner en nu ook een gehele cd. Die heet veelzeggend It Was All A Dream. Alsof ze zelf ook niet helemaal geloven dat ze door stug hard doorwerken succes scoren. Natuurlijk zien ze er goed uit (volgens de meisjes), dan nog is scoren (en blijven) zonder dat je echt fatsoenlijke liedjes kunt maken, dat is dan nog steeds lastig. Only Seven Left laat op hun ‘echte’ debuut-cd wederom horen dat ze hun songs uit het goede hout snijden. De cd is voor een deel een verzameling van eerder op EP’s uitgebrachte songs, er is ook genoeg nieuw leuks. Zo staat er een zoet duet op tussen Miss Montreal en Only Seven Left-zanger Bart van Dalen. Stiekem is het mooi een dijk van een rockballad, inclusief een bak strijkers. Goed geplaatst ook, zo midden op de relatief korte (32 minuten slechts) cd. Dat daarna feestbeest “Saturday’ volgt, dat kan best. Het is op zich heel gemakkelijk om te mopperen dat de songs net iets meer rafelrandjes hadden mogen hebben, Only Seven Left maakt volgens mij juist bewust die keuze niet. Dit is hun manier om hun droom te verwezenlijken. En gezien het feit dat het gros van hun headlineshows uitverkocht is, hebben ze wat mij betreft het gelijk aan hun kant.
Een van de bands die in het voorprogramma van Only Seven Left mocht optreden, was het Groningense MakeBelieve. En samen speelden ze ook met Destine. Waar Only Seven Left voor pianopop als basis en live de gitaren wat harder bijschakelt is de gitaar bij MakeBelieve altijd de basis. Dat zorgt ervoor dat de band wat meer in de richting van Destine en Panic! At The Disco schuift. Dat maakt gelijk duidelijk dat je op hun City Lights EP ook geen u¨bergecompliceerde muziek hoeft te verwachten. De vier liedjes hebben stuk voor stuk een hoog catchy karakter. Opvallend sterk is de zang, maar vooral ook de uithalen van zanger Joey Dussel, die daar zomaar klinkt als het nog niet erkende buitenechtelijke kind van Journey’s Steve Perry. Hier scoort MakeBelieve echt bonuspunten mee. Slim zijn ze ook nog, want ze brengen hun cd in drie delen uit, waarbij het eerste deel als kekke digipack in de schappen ligt. De kans dat deze jongens dezelfde succesvolle weg gaan belopen als Only Seven Left lijkt me dan ook niet meer dan logisch.

mij=Only Seven Left / Rough Trade & Make Believe / Rough Trade