Wat is dat toch? Het halve jaar valt er in de platenzaak nauwelijks iets te beleven, maar rond maart en november komen er opeens hele bakken leuke muziek tegelijk uit. Ik had op deze plaats al vanalles kunnen schrijven over de platen van The Tunes en de Bag Raiders die ik momenteel grijsdraai op m’n mp3-speler, maar die staan op dit moment van schrijven nog niet in Spotify. Dan maar een andere ter compensatie, die eigenlijk al heel lang moet. Het Zweedse duo Pacific zou je kunnen kennen van hun eerste plaat Reveries uit 2008. Björn Synneby en Daniel Högberg hadden toen al fijne electropop-meezingliedjes als “Sunset Blvd” en “Number One”, met talloze goede remixen die op de muziekweblogs terechtkwamen. Ik heb het album destijds helaas gemist, en deze tweede is niet even goed, maar goed, daar hebben we dus Spotify voor. De hoogtepunten van de tweede plaat zijn wat mij betreft twee nummers. Ten eerste het volledig instrumentale, verslavend lekker pulserende “Narcissus”, dat veel wegheeft van een gitaarloze Midnight Juggernauts. Krautdisco, zo noemen ze het op de site van Vulture, het platenlabel van mijn held Alan Braxe die dit album uitbrengt. En ten tweede “Venus Rising”, nog zo’n heerlijk zorgeloos ding met een lekker spacy vibrerend fluitmelodietje eroverheen. De rest is wat minder. Maar goed. Bij deze, alsnog. Erkenning!
mij=Vulture
4 reacties