It’s Hard to Be Humble (When You’re From Alabama) zingt Matthew Houck zelfverzekerd op de nieuwe Phosphorescent-cd Here’s To Taking It Easy. Houck is misschien weinig bescheiden over zijn muzikale kunnen en hij mag graag beweren dat hij de beste band ter wereld heeft, maar verder valt het allemaal wel mee met die bravoure. Als ik hem in de kleedkamer van Paradiso tref, stelt hij zich met zachte stem voor en gedurende het gesprek stelt hij zich bescheiden en terughoudend op. Het wordt al snel duidelijk dat interviews geven maar een lastige verplichting vindt en dat hij niet van plan is het achterste van z’n tong te laten zien. Hij is de vriendelijkheid zelve, maar z’n antwoorden verzanden na lang nadenken nogal vaak in onafgemaakte zinnen en onverstaanbaar gemompel. Vooral bij vragen van meer persoonlijke aard, maar ook als ik informeer naar het verloop van de tour, lijkt het hem grote moeite te kosten om een antwoord te formuleren. ‘Het gaat erg goed. Deze tour is…’er valt een stilte. Houck denkt na, zoekt naar woorden en vervolgt zijn antwoord met ‘… ehm, great.’
mij=Interview: Reinier. Foto: Reinier
Houck is duidelijk iemand die liever zijn liedjes ten gehore brengt dan dat hij er over praat. Daarom is hij dan ook vaak op het podium te vinden. Hij is de tel al kwijtgeraakt, maar volgens hemzelf is hij al zeker een keer of tien in Nederland geweest voor optredens. Op eigen kracht was hij alleen in kleine zaaltjes te zien, maar deze avond staat hij in de grote zaal van Paradiso. Die blijkt uiteindelijk toch een maatje te groot te zijn, want het optreden is bij lange na niet uitverkocht. Dat neemt niet weg dat het behoorlijk voor de wind gaat met Phosphorescent. Dat is niet alleen te danken te danken aan de ellenlange lijst optredens, maar ook aan de reeks sterke platen die Houck sinds 2003 onder de naam Phsophorescent uitbrengt. Soms als solo-artiest, dan weer met een band achter zich. Zijn laatste plaat Here’s To Taking it Easy wordt echter gezien als zijn eerste echte bandalbum. ‘Ja, dat schijnt de pers te denken. Dat komt denk ik doordat Pride de eerste cd was die echt veel aandacht kreeg en die heb ik toevallig helemaal alleen opgenomen. Daarvoor heb ik echter nog twee platen opgenomen, met bandleden en blazerssecties en zo. Dit is dus niet de eerste cd met een band.’
Willie Nelson
Opvallend is de ontwikkeling in de laatste drie platen van Phosphorescent. Pride en de twee voorgangers A Hundred Times or More en Aw Come Aw Wry, waren melancholische, dromerige neo-folk platen met gospel en americana-invloeden. Maar met het Willie Nelson-eerbetoon To Willie, waarop Houck een eigen draai gaf aan Willie Nelson-liedjes, sloeg hij met de band een pad in dat op Here’s To Taking It Easy wordt vervolgd. Houck heeft hiermee een behoorlijk conventionele countryrockplaat afgeleverd. Hoe verklaart hij deze ontwikkelingen? ‘Voor mij is Phosphorescent een record by record project. Ik heb de neiging heel erg enthousiast te worden over een bepaald idee en dat werk ik uit in een album. Nadat ik met een groepje muzikanten die Willie Nelson-nummers had opgenomen, wilde ik met hen weleens een recht voor z’n raap bandalbum maken. Dus toen ik nummers schreef voor Here’s To Taking It Easy, had ik in m’n achterhoofd dat ik die liedjes met deze jongens zou gaan opnemen en spelen.’
Maar niet alleen op het schrijfproces is To Willie van invloed geweest, ook het opnemen van de liedjes: ‘Ik heb een hoop geleerd op het vlak van het opnemen en produceren ervan. Dus ja, veel van wat ik toen heb geleerd is van invloed geweest op Here’s To Taking It Easy. Maar zoals ik al eerder zei, ik bekijk het album voor album welke richting ik op ga. In de pers wordt dan wel gezegd dat het erop lijkt dat ik met Phosphorescent tot een definitief geluid ben gekomen. Dat is prima als mensen dat denken, maar het is niet waar. Ik denk dat elke Phosphorecent-plaat behoorlijk anders is dan die daarvoor. En dat zal zo doorgaan, ik wil niet blijven hangen in een bepaald geluid.’ Hiermee streeft Houck ernaar om, net als zoveel door hem bewonderde artiesten en bands in de jaren ’70 deden, ieder album weer iets anders te proberen, in plaats van keer op keer hetzelfde album uit te brengen.
My Heroes Have Always Been Cowboys
Voor de opnamen van Here’s To Taking It Easy heeft Houck lange tijd in de studio gezeten. De opnamen zelf namen niet zo gek veel tijd in beslag, maar het produceren des te meer. Maandenlang zat Houck in z’n eentje in de studio te rommelen tot het geheel naar z’n zin was. Dat klinkt alsof een perfectionist aan het werk was. ‘Voor wat betreft de platen ben ik dat wel. Ik kan behoorlijk obsessief zijn en erg lang bezig zijn totdat het klinkt zoals ik wil. Ik heb het allemaal mezelf aan moeten leren. Op deze manier probeer ik het produceren onder de knie te krijgen en ervoor te zorgen dat m’n plaat goed klinkt.’ Hoe een plaat klinkt, vindt Houck erg belangrijk. ‘Veel albums klinken tegenwoordig niet echt goed meer. Het kunnen op zichzelf wel goede cd’s zijn, maar geluidstechnisch klinken ze nogal mager. Ik hou van meer van dat klassieke analoge geluid.’
Houck is bijzonder gecharmeerd van treurige liedjes, al van kinds af aan. Zo herinnert hij zich hoe hij door hartverscheurende liedjes als “My Heroes Have Always Been Cowboys” werd gegrepen, zonder dat hij ooit heeft begrepen waarom precies. In zijn eigen liedjes legt hij ook de nadruk op de minder vrolijke kanten van het leven, zo lijkt het erop dat hij op enkele nummers van Here’s To Taking It Easy een gebroken liefde van zich af heeft willen schrijven. ‘Dat was wel een beetje zo,’ geeft Houck schoorvoetend toe. Dat betekent echter niet dat het moet worden gezien als een autobiografisch album. ‘Bij het schrijven besteed ik aandacht aan wat er in mijzelf aanwezig lijkt te zijn. Soms is het nodig om dat van je af te schrijven. Maar ik ben vooral geïnteresseerd in het beeld dat er met een nummer wordt neergezet en dat hoeft niet altijd autobiografisch te zijn.’
Politieke thema’s
Hoewel er in zijn muziek geen politieke thema’s worden aangekaart, stond Phosphorescent vorig jaar op uitnodiging van zijn muzikale held Willie Nelson op Farm Aid. Dit is een regelmatig terugkerend benefietconcert voor onafhankelijke boeren die zich staande proberen te houden. Wilde Houck hiermee een statement maken? ‘Phosphorescent is geen politieke band, maar ik ben ook weer niet uitgesproken a-politiek. Als ik met mijn muziek de aandacht kan vestigen op een politieke kwestie, dan doe ik dat graag. Het is voor een goed doel en ik sta achter het idee van de organisatie om lokale, onafhankelijke boeren te steunen.’
Hoewel Houck vaak over treurige zaken zingt, is hij wel positief ingesteld. ‘Volgens mij zijn mijn liedjes heel hoopvol’. Zo staat hij ook tegenover de huidige staat van de wereld. ‘Daar ben ik behoorlijk optimistisch over. Ik weet dat het overal een zooitje is, maar ik heb het gevoel dat het beter gaat. Politiek staat dat soms wel in de weg, maar door internet en alle beschikbare informatie worden allerlei barrières tussen mensen weggenomen. Ik denk dat we op de goede weg zijn om het beter te laten worden.’ Dat is een behoorlijk optimistisch beeld. ‘En waarschijnlijk ook heel naïef,’ besluit Houck met enige zelfspot.
4 reacties