Achter de naam SimpleSongs gaat Ken Veerman schuil. In 2007 dropte hij een aardige ep in eigen beheer opgenomen muziek in onze brievenbus. Zijn eerste echte cd verschijnt via het sympathieke Vlaamse Debonair-label waarop onder meer The Bear That Wasn’t, Yuko en Wixel hun muziek uitbrengen. De grootste verbetering ten opzichte van de Last Day On Earth-EP wordt al snel duidelijk: Veerman zingt veel beter op SimpleSongs. Al heeft hij af en toe nog wel zo’n tegen het valse aan schurend randje aan zijn stem zoals Thom Yorke daar ook wel eens last van heeft. Ik kan daar wel tegen. Het geeft zijn songs wel een extra intensiteit. Debonair noemt zelf Tom McRae als referentie, ik vind dat Veerman veelal veel spaarzamer en donkerder uit de hoek komt dan deze sympathieke Engelsman. Voor het donkerder deel moet je maar eens afdalen in “Second Time Around”, dat is met zijn duistere beat een waar doolhof waarin The Postal Service ook rond zou kunnen dolen. De Brett Anderson-vergelijking die ik bij zijn ep maakte komt ook nog wel om de hoek kijken bij een song als het ingetogen “Head” met zijn door merg en been gaande refrein. Ook weer zo’n song met een mooie sluimerende spanning. Dat maakt het luisteren naar SimpleSongs tot een intensieve af en toe beklemmende bezigheid. Daarom is het ook niet zo erg dat na elf songs en zesendertig minuten de cd afgelopen is. Dat is in dit geval precies de juiste hoeveelheid om in een keer te consumeren.
mij=Debonair / Konkurrent
2 reacties