In de Griekse mythologie was Minotauros (Μινώταυρος in het Oud-Grieks voor de kenners) een wezen met het lichaam van een man, maar de kop en staart van een stier. Omdat het niet echt een lieverdje was en het monster bovendien een voorliefde voor rauw mensenvlees had, werd hij opgesloten in een doolhof. Jaarlijks werden zeven jongens en meisjes uit Athene het doolhof ingedreven als snack voor Minotauros. Het boeit me waarom een Britse band die al ruim tien jaar enigszins saaie folkpop uitbrengt dit mini-album naar het Griekse monster heeft vernoemd. Het refrein van het titelnummer en opener licht met de volgende tekst al een tipje van de sluier op: ‘It’s not happening, I am the Minotaur’. Een duidelijke hint. Naast gevaarlijk was de Minotauros namelijk ook erg eenzaam en onbegrepen. En eigenlijk is dit precies wat The Clientele ook is. Al jaren verstrikt in een doolhof van een zelfgekozen genre van vooral melancholische folkpop, onbegrepen en ondergewaardeerd door het grote publiek. Het zit er gewoon niet in voor ze. En ook al bevat Minotaur dertig minuten prettige muziek, het is net iets te saai om boven het maaiveld uit te steken. Ik vrees het ergste voor de toekomst van The Clientele. Uiteindelijk werd ook de Minotauros verslagen en zelfs gedood.
mij=Pointy / Konkurrent
4 reacties