The Poodles / Papa Roach

De laatste studio-cd van The Poodles, Clash Of The Elements heeft regelmatig door huize Prikkie geschald, en dat is voor het album No Quarter niet anders. Op dit live-album (als dvd verkrijgbaar onder de titel In The Flesh) zit de stemming er meteen in met “Too Much Of Everything”. Stevige sleazerock, strak uitgevoerd en met zanger Jakob Samuel als blikvanger. Nog steeds klinkt ‘íe beurtelings als Robbie Williams en Axl Rose, maar doet ‘ie dat ook met de flair en presence van die heren. Het songmateriaal is allemaal best in orde, maar zonder hem zou een song als “One Out Of Ten” waarschijnlijk niet eens opvallen. Overigens is het publiek weinig te horen op dit album. Wel bij de Zweedse praatjes tussendoor, maar als de song begint wordt het publiek wel erg ver weggedraaid. Zo nu en dan heb je daardoor het gevoel dat je naar een live-album volgens de Dieter Dierks-methode luistert: semi-live opgenomen in de studio, en dan publiek erachter plakken. Desondanks blijft het een album dat de pret hoog in het vaandel heeft staan. En daar gaat het toch maar om.
Die pret lijkt er bij Papa Roach al een tijdje vanaf. Een album met vijf studiosongs en negen livetracks, zoals dit Time For Annihilation, is dan geen handige keuze. Geen volledig nieuw album, maar evenmin een weerslag van een volledig concert. Als nu de studiosongs heerlijke knallers zouden zijn, maar ook dat is niet het geval. Bij “Kick In The Teeth” moet ik bij het ´nanana´-refreintje vooral aan Pink denken, bij het intro van “Enemy” aan Def Leppard – al is het uiteindelijk de beste van de studiotracks – en “No Matter What” is zelfs inspiratieloos voortneuzelende Amerikaanse poprock à la Daughtry en aanverwanten. Het livegedeelte is gelukkig heel wat beter, maar daar is dan ook gekozen voor de populairste tracks, die bovendien lekker stevig ingemixt zijn. Toch mis ik hier de chemie met het publiek, die nog een meerwaarde zou kunnen zijn. Ook al wordt het publiek veel ingezet om mee te zingen, die stukken lijken een andere klankkleur te hebben dan het gejuich tussen de nummers. Dit album is een beetje van alles en daardoor te weinig als geheel. Het meest opmerkelijk is nog een oproep op het album om te doneren aan de charitatieve instelling WhyHunger. Ongetwijfeld goed bedoeld, maar het roept wel de vraag op of Papa Roach is verBono´d en verStingd.

mij=The Poodles: Frontiers / Rough Trade, Papa Roach: Eleven Seven / EMI