Een bandje al kennen vanaf de eerste release, een beetje muzieknerd wil dat maar wat graag. Ik stak mijn vinger dus snel op bij de eerste release van The Tins, zodat bij meester Storm, mij deze toebedeelde. De reden dat ik hier bij een snelle beluistering voor viel waren waarschijnlijk de catchy tunes. Vanaf het moment dat echter de mp3’s mij toegezonden werden, schoof ik mijn stukje wat voor mij uit. Nu dit de laatste release is van de ‘stapel’, is er echter geen ontkomen meer aan: hier is mijn stukje. Het gekke na het diverse keren draaien van de vijf tracks tellende ep The Tins is dat ik mezelf betrap op het neuriën van “I’m A Monster” van The Klaxons. Mijn onderbewustzijn legt kennelijk een link tussen deze Londenaren en dit trio uit Buffalo, New York. Als ik echter wat bewuster naar de release luister, dan is dit wel wat kort door de bocht. Als ik liedjes als “June Avenue” en “The Green Room” hoor, dan heeft de muziek wat van Band Of Horses en The Shins, waar niets mis mee is. Ondanks dat NME erg enthousiast is, heb ik mijn twijfels of deze band nou de muziekwereld op zijn kop zal zetten. Geinig is het bandje wel, ook al omdat de jongetjes gezien de teksten kennelijk moeite hebben om met het ‘probleem’ meisjes om te gaan en de liedjes mij een prima humeur bezorgen.
mij=Contra / V2
2 reacties