Ik ben jaloers op het Ierse en Engelse muzikale collectieve geheugen. Want, waar wij Nederlanders niet verder komen dan Gordon, Borsato en Froger op trouwerijen en begrafenissen, daar draaien de Engelsen en masse The Jam, Oasis, Smiths, Suede en Therapy?. “Screamager”, “Turn” en “Nowhere” zijn indie-anthems die onderdeel zijn van een breed cultureel besef. Dat hoor je op deze live-dubbelaar We’re Here To The End goed terug en dat maakt meteen het verschil met een gewone ‘greatest hits’-verzamelaar. Bovendien heb ik een grote bewondering voor de gewone voorman Andy Cairns. Hij is er in ruim twintig jaar toch maar in geslaagd om zijn bandje fris en energiek te houden met industrial, metal, rock en punkrock. En als je niet beter weet, dan zou je denken dat We’re Here To The End een concert is van een positief ingestelde Joy Division met een metalinslag. Als er al een ‘selling point’ aan deze release valt te koppelen, dan is ‘t dat Therapy? er verdomd goed in is geslaagd om de toewijding van en interactie met zijn publiek vast te leggen. In moderne blaadjes heet dat Therapy? 2.0.
mij=Global / Suburban
2 reacties