Vanderbuyst – Vanderbuyst

Ooit had ik pianoles van het zusje van Adje van den Berg. Man, dat vond ik zo gaaf! Ik was namelijk op de lagere school al helemaal gek van Vandenberg en playbackte uiteindelijk in de eindmusical van de lagere school heel adequaat “Pedal To The Metal“. Succesvolle hardrock uit Holland, en nog goede ook. Zo wordt het voor mijn gevoel al jaren niet meer gemaakt in Nederland. Of moet ik zeggen werd, want met Vanderbuyst hebben we eindelijk weer een hardrockband te pakken waar we trots op kunnen zijn. Willem Verbuyst (hij zat hiervoor samen met The Devil’s Blood-gitarist Selim Lemouchi in Powervice) en de zijnen kennen hun klassiekers namelijk door en door en schromen niet om deze te tonen. Een aartsnegatieveling zou hun titelloze debuut af kunnen doen als een protserige pastiche, maar dat is je reinste tropenkolder. Willem Verbuyst is namelijk gezegend met zulk geweldig riffwerk dat hij alle kritiek als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. Hij lijkt de finesses van alle jaren zeventig- en tachtig- gitaargrootheden tot uit den treure bestudeerd te hebben en komt door deze door elkaar te husselen een eind richting een eigen geluid. Dat je daarin Deep Purple (met Ritchie Blackmore), Thin Lizzy (Snowy White), Whitesnake (Micky Moddy, Bernie Marsden, John Sykes en nog tien andere gitaristen) terughoort, dat is alleen maar goed. Dat de zang van Jochem Jonkman in de songs dan wel weer typisch Nederlands is, daar mag je echt niet over klagen als je beestachtige nummers voorgeschoteld krijgt als het live(!) in de studio opgenomen UFO-cover “Rock Bottom” dat maar liefst 11 minuten lang (met drumsolo!) heerlijk onversneden hardrock met je speakers uit doet denderen. Dan wordt eens te meer duidelijk dat het hier niet om goedkoop effectbejag gaat, maar om pure liefde voor hardrock met de hoofdletter H. En anders is er altijd nog de killersolo in “Traci Lords” om je over de streep te trekken.

mij=Van / Suburban