In Nederland was het afgelopen week tijd voor Le Guess Who? In België, of zeggen we tegenwoordig beter in het gewest Brussel, is er voor het eerst de evenknie Autumn Falls, georganiseerd door boekingskantoor ToutPartout en de diverse zalen in Brussel. Begonnen werd er vrijdag, verspreid over de stad waren o.a. Lambchop, Blitzen Trapper, Pearly Gate Music, Eat Lions en Baths te zien. En het zal vast allemaal goed zijn geweest, maar voor mij begon het festival op de zaterdag in de Ancienne Belgique met Junip welteverstaan. Aangezien het eerste album Fields van José González en consorten veelbelovend klinkt kijk ik uit naar dit optreden in de grote AB-zaal, al vroeg ik me tevoren af of de band die wel vol krijgt om kwart voor zeven. Dat dat redelijk lukt zal wel gedeeltelijk aan die stuiterballenreclame van een paar jaar geleden liggen, die zanger Gonzalez in één keer katapulteerde. Vanavond echter geen “Heartbeats”, al zullen de mensen die hierop afgekomen zich geen buil vallen aan het materiaal van de band, de lead vocal is immers nog steeds afkomstig van dezelfde man. Een oerdegelijke set die opgevrolijkt wordt door een globe, een koekoeksklok en een heuse discobol op het podium. Ze lijken er veel zin in te hebben en krijgen het uit nieuwsgierigheid uit de bar toegestroomde publiek naarmate het optreden vordert steeds meer mee met o.a.”Always” en een uitpakkend “Without You”. Saai? Nee, meer muziek waarbij je nu eenmaal niet headbangend door een zaal stuitert.
Mij=Door: Nathalie. Foto's: Storm
Op naar een andere positie in de zaal, de zeteltjes op het balkon welteverstaan voor Caribou. Ik weet het, de meest logische plek om dit in een cirkel opgesteld viertal rondom Dan Snaith aan het werk te zien is dit niet, maar het overzicht over de zaal maakt veel goed. Het nadeel is dan wel weer dat het zittende publiek helemaal nergens op reageert tijdens dit optreden. Of dat aan de plaatsen ligt of aan de heren zelf is de vraag. Aftrappend met “Kaili” moet ook ik na drie nummers concluderen dat het allemaal niet erg energiek overkomt, wat ik toch wel verwacht had bij deze muziek. Halverwege de set lijkt het tij zich te keren en komt de band en het (staand) publiek meer op gang. Het meer bekendere werk zoals het in laagjes opgebouwde “Odessa” en de uitgesponnen versie van “Sun” zorgen er uiteindelijk dan toch nog voor dat het dak er lichtjes afgaat.
Ondertussen heb ik het wel weer gezien op het balkon en is een plekje vooraan bij Beach House de volgende prioriteit. Hun allerlaatste optreden van het jaar, zoals Victoria Legrand tijdens het concert aangeeft. De moeheid van het toeren straalt er vanaf, maar de luisteraar inpakken doet de dromerige sound van het tweetal (aangevuld met een bassist/toetsenist) nog steeds. Dat bekendere nummers niet altijd tot het laatst bewaard dienen te worden bewijst mijn favoriete nummer van dit jaar “Norway”, dat ingepakt met ietwat vroege kerstverlichting voor een eerste hoogtepunt van het optreden zorgt. Daarna zorgen o.a. “Silver Soul”, “Lover Of Mine”, “Used To Be”, “Heart Of Chambers”, “Zebra” en toegift “10 Mile Stereo” voor een warm dekentje voordat we de koude nacht ingaan.
Op zondag, de dag van de verstilling en een gemiddelde leeftijd die met tien jaar omhoog lijkt te zijn gegaan, is het tijd voor Autumn Falls in de Botanique, waarbij ik binnenval op exact het moment dat Peter Broderick het podium in de Rotonde betreedt. De komende drie kwartier laat de Amerikaan zien dat het mogelijk is om zoveel mogelijk instrumenten te bespelen d.m.v. loops (gitaar, viool, zingende zaag en piano) zonder te vallen of een podium te slopen, al komt dit af en toe gevaarlijk dichtbij. Als blijkt dat hij een kabel is vergeten mag -manusje van alles- Arone Dyer die gaan halen terwijl hij ons staand bovenop een kruk trakteert op een nummer dat zijn vader schreef en voor hem speelde toen hij klein was. Daarna mag Dyer nog even blijven om mee te zingen op een nummer dat ze gezamenlijk schreven bij de eindcredits van een documentaire over een seriemoordenaar. Gedurende het optreden is Broderick regelmatig in het publiek te vinden terwijl hij zich al vioolspelend of zingend een weg baant op de drie vierkante meter voor het podium.
Datzelfde podium is een uurtje later de plek waar Nive Nielsen and The Deer Children hun set beginnen, terwijl Nive zichzelf nog even beklaagt dat ze na Peter Broderick moet optreden. Opener “Room” wordt meteen goed gesmaakt, gevolgd door “Good For You” en al snel is de kleine Rotonde tot de nok gevuld. Met maar liefst acht bandleden (inclusief Tom Pintens) is het wel wat behelpen op het podium, vooral ook door de stoelendans die ontstaat door de instrumentwisselingen gedurende het concert. Halverwege de set verruil ik de Rotonde even voor de nog drukkere Witloof Bar om Nils Frahm aan het werk te zien. Helaas: festivals, het is altijd een kwestie van keuzes maken. Al snel wordt me duidelijk dat ik binnenval in een optreden dat je van begin tot einde moet zien, op het pianospel van Frahm na heerst er absolute stilte en zelfs ademen lijkt al teveel geluid te maken. Dit concert van de pianovirtuoos houd ik tegoed voor een andere keer. Terug naar de Rotonde dan maar waar Nive Nielsen juist aan “My Coffee Boy” begint en afsluit met “Aqqusernit”.
Dan is het tijd voor de apotheose van de avond en het festival: Ólafur Arnalds, die zijn concert in de Orangerie begint met de mededeling dat hij juist met Nils Frahm en Peter Broderick aan één piano heeft gespeeld. Dankjewel Ólafur, wrijf het er nog maar even in (inmiddels is dit huzarenstukje al te vinden op het web). Daarna brengt hij samen met Janus Rasmussen en het strijkkwartet, de volledige zaal in een wereld waar niets of niemand nog lijkt te bestaan behalve hartbrekende mooie muziek en sfeer oproepende visuals. Zo is er het prachtige “Fok” en de toepasselijke vallende bladeren, de afsluiter “30:55” en toegift “Himininn Er Að Hrynja, en Stjörnurnar Fara þér Vel”, wat vrij vertaald zoveel betekend als 'de wereld vergaat, maar je ziet er nog steeds leuk uit'. En daarmee belandt iedereen weer meteen in de werkelijkheid en zit Autumn Falls 2010 erop. Het enige minpunt aan dit concert was dat een zittende setting misschien nog iets beter had gewerkt.
2 reacties