Op de afgelopen editie van Incubate had ik eindelijk de kans om het Finse Circle live aan het werk te zien. De afgelopen jaren was het een van de meest onvoorspelbare bands die ik langs heb zien komen. Hoe een volgende plaat klinkt weet je nooit. Op basis van de show in strak leer vol protserige tierelantijnen die ze in Tilburg gaven, durfde ik echter wel de voorspelling aan dat een volgende plaat de extravagante hardrockkant op zou gaan. Ik bleek er zowaar niet naast te zitten. De openings- en titeltrack van Rautatie barst in eerste instantie dan ook bijna van totale bombast uit elkaar. Galmende koren (in het Fins!), grote gebaren, een voet op de monitor, Circle gaat er helemaal voor. Na een vaag intermezzo halverwege zijn de koren als sneeuw voor de zon verdwenen en gaat het door in punkerig Anthrax-tempo met geconcentreerde smoeltjes. Vier minuten op weg en Circle heeft je al drie keer op het verkeerde been gezet, want uit het niets komen de koren weer terug. Ook in de tracks na de openingstracks gebeurt er eigenlijk altijd wel wat onverwachts. De basis is echter wel steeds de liefde voor goudeerlijke hardrock. Neem bijvoorbeeld de continu langs elkaar heen paraderende sologitaren in het bijna acht minuten durende “Vaellus”. Prachtig. Als zanger Mika (nee niet die!) achter de microfoon plaatsneemt wordt de klank van de song in een keer een stuk grimmiger. Het rare is echter dat dat omslaan als een blad aan een boom bij Circle nooit onnatuurlijk aanvoelt. De timing van de veranderingen is altijd perfect. Het leukste is echter om deze zelf te ondergaan en ik kauw u dan verder ook niets meer voor.
De cd’s van Circle verschijnen op het eigen Ektro-label. Dat biedt naast de stortvloed aan Circle-cd’s ook nog onderdak aan andere eigenwijze bands die dan vaak wel weer voor een deel bestaan uit leden van Circle. Een daarvan is Pharaoh Overlord. Op hun vorige cd’s lieten ze een lekker fors stonergeluid horen, waarin ze flink wat kraut-invloeden vermengden. Dat maakte die albums boeiend. Op Siluurikaudella blijken ze ineens een hele andere kant op te kijken. In drie songs die allemaal dik over de tien (en een zelfs over de twintig) minuten klokken, fröbelen en pielt de band zich helemaal de free jazz/improv hoek in. In eerste instantie werkte Siluurikaudella mij dan ook ongelooflijk op de zenuwen. Met onrust in je lijf ernaar luisteren is bijzonder slecht voor je mentale gesteldheid, kan ik je verzekeren. Daarvoor neuzelt de band veel te veel rond in een klein hoekje. Abstract, afstandig en op een bepaalde manier zelfs mysterieus komt de zwerm losse flodders aan noten bij je binnen. In het eerste nummer gebeurt dat gelaten en traag, in “Valujuhla” met een spervuur aan noten. Structuur is er bijna niet te vinden. Van de drie tracks weet dan ook alleen het afsluitende “Piirros”, dat een bluesy gevoel in zich heeft, mij te boeien. Ik vrees dan ook dat Siluurikaudella een cd is die waarschijnlijk voor weinigen echt interessant is. Laat staan te verhapstukken.
mij=Ektro / Clearspot & Ektro / Clearspot
4 reacties