Een aflevering kort en klein Brits, met Darren Hayman, ooit voorman van Hefner, waarvan er heel wat bestaan, ik herinner me ook een lounge-act. Hayman is een indiepopper, die inmiddels voor zichzelf is begonnen. Hij is een echte veelschrijver, zo begint hij in januari een project waarvoor hij elke dag een liedje op gaat nemen. Essex Arms (ook alweer het tweede deel van een trilogie) klinkt eigenlijk ook alsof hij de nummers achteloos, zonder al teveel kwaliteitscontrole, uit de mouw schudt. Dat levert missers op, eigenlijk is man’s dunne stem helemaal niet zo geschikt voor ballades, en Hayman kan wat breed van stof zijn. Dat gezegd hebbende valt er op Essex Arms meer dan genoeg te genieten in de up-tempo liedjes. Sla opener “Be Lonely” over (klinkt precies zoals je verwacht bij die titel) en begin met het fantastische hoogtepunt “Calling Out Your Names Again”. Een zwierend folkdeun, met de sneer van The Mountain Goats, het snarenwerk van Beirut en het gevoel van de oude Belle & Sebastian. (Niet in geringe mate dankzij een vrolijk kwebbelend Isobel Campbell-achtig meisje op de achtergrond). ‘I kissed you stupid’. Een ruim zes minuten durend liedje als “Two Tree Island” is zó lui dat het aanstekelijk wordt. De lichte twanginvloeden helpen daar en elders ook een handje om de middelmaat te ontstijgen. Hoe vaker Hayman de gewone akoestische gitaar voor iets anders inruilt, hoe leuker het wordt, luister maar naar de banjo in “Cocoa Butter’. Met zijn naar vals neigende stem en ‘alles moet kunnen’-mentaliteit doet Hayman me denken aan een andere flierefluiter, Matt Sharp, ooit bassist en enfant terrible van Weezer. Voltijds-rommelaars met kartonnen snare drums, ik word er toch altijd blij van. ‘The happiest kick drum and bassline will vibrate the countryside.’
mij=Fortuna Pop / Konkurrent
2 reacties