Vader George was de initiatiefnemer voor een rondo met Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Bob Dylan die luisterde naar de naam Traveling Wilburys, zoon Dhani werd zelf uitgenodigd om aan te schuiven in de studio bij Joseph Arthur en Ben Harper. Zij kozen als naam Fistful Of Mercy, wat tevens een van de songs is op het in totaal negen liedjes tellende debuut As I Call You Down. Het is wel enigszins ironisch dat vader en zoon Harrison beiden in de val trappen van een ‘supergroep’ en beiden er niet in slagen om met een resultaat op de proppen te komen dat meer brengt dan de som der delen. Misschien is het gezien de grootte van de namen ook wel helemaal niet eerlijk dit te verwachten, want Vol. 1 en Vol. 3 waren natuurlijk wel degelijk goede albums. Toch zou ook de tijdsdruk waaronder de negen songs voor As I Call You Down geschreven zijn van invloed geweest kunnen zijn. De negen liedjes zijn namelijk in drie dagen tijd in elkaar geflanst door de drie. Zelfs met drie grote talenten aan boord, is dat geen garantie voor een 8 of meer, terwijl je als luisteraar dat op basis van de namen wel zou verwachten. As I Call You Down hangt nu een beetje rond de 6,5 en dat wordt dan al snel als teleurstellend ervaren. Toch heeft de cd zeker zijn 8-momenten, zo is de samenzang die de drie laten horen in veel van de songs fijn harmonieus en doet CSN&Y-achtig aan. Ik vond het wel bizar dat ik mezelf er op betrapte het instrumentale “30 Bones”, waarbij Harrison de piano bespeelt en in de post-productie nog een viool toegevoegd is, het leukste nummer van de cd vind. Toch schept As I Call You Down wel verwachtingen. Als de drie wat meer op elkaar ingespeeld zijn, zou op het podium de som der delen wél eens groter kunnen worden dan drie.
mij=PIAS
Een beetje vreemd dat de schrijver van dit stukje over George Harrison zo neerbuigend doet. Heeft hij nog nooit gehoord van de 3LP ‘All things must pass’. En wat te denken van de geniale composities als Something, While my guitar gently weeps en Taxman? Schaam u!
Een beetje vreemd dat de reageerder op dit stukje vindt dat er neerbuigend over George Harrison wordt geschreven. Misschien nog eens goed lezen?
tis duidelijk. alleen de naam Harrison noemen in de buurt van mindere goden als Petty en Dylan is heiligschennis.
Een beetje vreemd dat de schrijver van dit stukje over George Harrison zo neerbuigend doet. Heeft hij nog nooit gehoord van de 3LP ‘All things must pass’. En wat te denken van de geniale composities als Something, While my guitar gently weeps en Taxman? Schaam u!
Een beetje vreemd dat de reageerder op dit stukje vindt dat er neerbuigend over George Harrison wordt geschreven. Misschien nog eens goed lezen?
tis duidelijk. alleen de naam Harrison noemen in de buurt van mindere goden als Petty en Dylan is heiligschennis.
Op een fijne zaterdagmiddag zat ik te zoeken naar info over Fistful Of Mercy en gezien de link “review Paradiso” kwam ik hier.
Wat een domper, sorry schrijver.
Geen van de Harrisons is in ‘een val’ getrapt. Het is duidelijk dat u niet veel Beatles/Harrison kennis heeft.
Kijk eens na in hoeveel tijd de eerste Beatles albums zijn opgenomen.
Traveling Wilburys was geen ‘initiatief’ van George Harrison. Het was puur een samenloop van omstandigheden. George had een B-side nodig en puur vanuit het enthousiasme van George en Jeff in eerste instantie kwam Tom Petty er bij omdat George bij hem langs moest omdat hij daar een gitaar had staan en Bob Dylan kwam er bij omdat hij een ruimte beschikbaar had en Roy Orbison kwam er bij omdat op dat moment Jeff Lynne bezig was met een album van hem.
Toen men Handle With Care had gedaan leverde George dat in bij de record company die zo enthousiast was en zei “give us more”.
In het geval van Dhani – Hij had al een paar jaar geleden gezegd dat hij diverse projecten zou gaan doen. Hij kende Ben Harper en op enig moment wist Ben dat Dhani in LA was en zond hem een bericht “wanna make some music” oid wat Dhani positief beantwoorde en toen Ben hoorde dat Joe Arthur, een vriend, ook naar LA kwam nodigde hij hem ook uit en ontstond een spontane niet-geplande studio sessie welke zo goed ging dat men besloot wat liedjes te schrijven. Dus ook hier geen sprake van een val, gewoon drie muzikanten die lol hebben, gebeurt elke dag. De tijdsdruk die u noemt bestond helemaal niet en ik snap echt niet waar u dat vandaan heeft. Het is in eigen beheer uitgegeven en slechts een beperkt aantal mensen wist uberhaupt van deze sessies.
De verwijzing naar CSN&Y is zo matig. Met name als je hen Live meemaakt.
Conclusie van een hele trouwe Harrison fan; uiterst matig snel in mekaar gedraaid niemandalletje.
Een beetje vreemd dat de schrijver van dit stukje over George Harrison zo neerbuigend doet. Heeft hij nog nooit gehoord van de 3LP ‘All things must pass’. En wat te denken van de geniale composities als Something, While my guitar gently weeps en Taxman? Schaam u!
Een beetje vreemd dat de reageerder op dit stukje vindt dat er neerbuigend over George Harrison wordt geschreven. Misschien nog eens goed lezen?
tis duidelijk. alleen de naam Harrison noemen in de buurt van mindere goden als Petty en Dylan is heiligschennis.
Op een fijne zaterdagmiddag zat ik te zoeken naar info over Fistful Of Mercy en gezien de link “review Paradiso” kwam ik hier.
Wat een domper, sorry schrijver.
Geen van de Harrisons is in ‘een val’ getrapt. Het is duidelijk dat u niet veel Beatles/Harrison kennis heeft.
Kijk eens na in hoeveel tijd de eerste Beatles albums zijn opgenomen.
Traveling Wilburys was geen ‘initiatief’ van George Harrison. Het was puur een samenloop van omstandigheden. George had een B-side nodig en puur vanuit het enthousiasme van George en Jeff in eerste instantie kwam Tom Petty er bij omdat George bij hem langs moest omdat hij daar een gitaar had staan en Bob Dylan kwam er bij omdat hij een ruimte beschikbaar had en Roy Orbison kwam er bij omdat op dat moment Jeff Lynne bezig was met een album van hem.
Toen men Handle With Care had gedaan leverde George dat in bij de record company die zo enthousiast was en zei “give us more”.
In het geval van Dhani – Hij had al een paar jaar geleden gezegd dat hij diverse projecten zou gaan doen. Hij kende Ben Harper en op enig moment wist Ben dat Dhani in LA was en zond hem een bericht “wanna make some music” oid wat Dhani positief beantwoorde en toen Ben hoorde dat Joe Arthur, een vriend, ook naar LA kwam nodigde hij hem ook uit en ontstond een spontane niet-geplande studio sessie welke zo goed ging dat men besloot wat liedjes te schrijven. Dus ook hier geen sprake van een val, gewoon drie muzikanten die lol hebben, gebeurt elke dag. De tijdsdruk die u noemt bestond helemaal niet en ik snap echt niet waar u dat vandaan heeft. Het is in eigen beheer uitgegeven en slechts een beperkt aantal mensen wist uberhaupt van deze sessies.
De verwijzing naar CSN&Y is zo matig. Met name als je hen Live meemaakt.
Conclusie van een hele trouwe Harrison fan; uiterst matig snel in mekaar gedraaid niemandalletje.