Eigenzinnige Belgenpop kun je vergelijken met Suske en Wiske. Er komt altijd weer een nieuwe aflevering. Het kwartet I Do I Do wisselt akoestische en elektrische snaren op radicale wijze af en blijkt uit te blinken in beide. Daar lijkt het in de zwakke opener “The Wheel Is Molten” nog niet op. Ik had ‘m omgewisseld met de daaropvolgende titeltrack. In beide gevallen klinkt er slackerrock, maar de Karate-invloeden doen wonderen. Toeval is dat niet, wat heet. Vraag niet hoe het kan, maar deze Vlaamse eigen beheer-helden hebben de bassist van eerdergenoemde band gestrikt! Het jazzy en smaakvolle gitaarwerk doet zeker niet onder voor de Amerikanen. Dat geldt wel voor de vocalen; die zijn hier wel erg vlak en vaak een tikje vals. Maar daar blijft men net als Stephen Malkmus laconiek onder en waarom ook niet. Wat More Light echt apart (en bijzonder) maakt is dat deze rock-exercities worden afgewisseld met akoestische instrumentaaltjes. En die zijn verre van nonchalant gespeeld. Fingerpickin’ ragtimes oude stijl, denk aan Chet Atkins of recenter Glenn Jones. Het is jammer dat de akoestische gitaren soms wat schel klinken, misschien ligt het aan de opname, of speelt de gitarist te dicht bij de kam. Met technisch onderlegde muzikanten moet het eigenlijk wel een bewuste keuze zijn, maar ik vind het fijner als er wat meer body in door klinkt, zoals in “Rooftop Observatory Blues”, waar een akoestische bas (of een laaggestemde gitaar) een onderste laag aanbrengt. Op een eigenzinnig album hoort een atypisch hoogtepunt. In “She Still Lacks Coordination” gaan de versterkers open, maar blijven de monden gesloten, voor een stevig potje post-rock. Lekker.
mij=Eigen beheer
4 reacties